Ο Ρομπέν των τραπεζών

Ο Ρομπέν των τραπεζών

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

«Εγώ «φέσωσα» με 492.000 ευρώ εκείνους που μας φεσώνουν και μας κλέβουν, για να τους καταγγείλω και να οικοδομήσω εναλλακτικές κοινωνίες», δήλωσε ο Ενρίκ Ντιράν πριν από τη σύλληψη και φυλάκισή του εν αναμονή της δίκης του για απάτες και πλαστογραφία.

Ο Ενρίκ Ντιράν και ακτιβιστές που διαδηλώνουν για την απελευθέρωσή του. Ο 33χρονος Καταλανός πέρυσι τον Σεπτέμβριο αποκάλυψε πώς κατάφερε να αποσπάσει αυτό το ποσό από 39 πιστωτικά ιδρύματα, ανάμεσά τους μερικοί από τους μεγαλύτερους ισπανικούς ομίλους.

Διευκρινίζει πάντως πως απλώς το «απαλλοτρίωσε» για να καταδείξει την αντίθεσή του στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Και χαρακτήρισε την πράξη του πολιτική ανυπακοή προς ένα σύστημα «που σε καλεί να πάρεις πιστώσεις χωρίς εγγυήσεις διότι ξέρει πως με τη "νόμιμη" τοκογλυφία θα μπορέσει να σου πάρει για ένα ελάχιστο ποσό ό,τι περιουσία έχεις και να βγάλει πολλαπλάσια εκποιώντας την σε επικερδείς δημοπρασίες».

Ο Ντιράν, ακτιβιστής γνωστός για τη συμμετοχή του σε καμπάνιες υπέρ της παραγραφής του χρέους και κατά των πολιτικών της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έγινε ένα είδος αντι-ήρωα μιας εποχής που σηματοδοτείται από την οργή της διεθνούς κοινής γνώμης κατά των τραπεζών.
Ο «Ρομπέν των τραπεζών», που πρόσφερε τα χρήματα σε κοινωνικές οργανώσεις, συνελήφθη στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης την επομένη συνέντευξης τύπου που έδωσε, στην πρώτη δημόσια εμφάνισή του από τον Σεπτέμβριο.

Αντικείμενό της ήταν η παρουσίαση του δεύτερου τεύχους του περιοδικού του «Κρίση», που διανέμεται δωρεάν και εκδόθηκε με τα χρήματα που πήρε από τις τράπεζες.
Σε αυτό το νέο τεύχος (με τιράζ 350.000 αντίτυπα) παρουσιάζει ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση, προτείνοντας έναν κόσμο χωρίς τράπεζες ως «μέσο μετάβασης στη μετακαπιταλιστική κοινωνία».

Το «Να έχεις ή να είσαι» του Εριχ Φρομ τού άλλαξε τη ζωή. Εγκατέλειψε την καριέρα του ως κοινωνιολόγος και ως επαγγελματίας του πινγκ-πονγκ και τον Νοέμβριο του 2005 μπήκε στην πρώτη τράπεζα για να ζητήσει ένα προσωπικό δάνειο δηλώνοντας ψευδή έσοδα. Ακολούθησαν άλλα 67 ακόμη είτε προσωπικά, είτε μέσω ανύπαρκτων δραστηριοτήτων εταιρείας που συνέστησε.
Εγινε έτσι άκρως επικίνδυνος γιατί αποκάλυψε τα κενά και τρωτά του πιστωτικού συστήματος και με τα έντυπά του έκανε κτήμα όλων το πώς να εξαπατήσεις μια τράπεζα.
Με το αφοπλιστικό ερώτημα «Ποιος δεν πιστεύει ότι η τράπεζά του τον κλέβει;», απέσπασε τη συμπάθεια όχι μόνο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αλλά και των μικρομεσαίων που νιώθουν εξαπατημένοι και πληρώνουν το τίμημα της κρίσης. Ηδη έχουν δημιουργηθεί επιτροπές πολιτών για την υπεράσπισή του.

Η κολεκτίβα του, με το ομώνυμο όνομα «Κρίση», έδωσε προθεσμία ώς τις 30 Ιουνίου για να απαντήσουν οι κυβερνήσεις με μια πρόταση πραγματικής μετάβασης σε ένα νέο οικονομικό μοντέλο. Ειδάλλως θα ξεκινήσει, στις 17 Σεπτεμβρίου, καμπάνια πολιτικής ανυπακοής, καλώντας τους πολίτες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες και να πάψουν να πληρώνουν δάνεια, υποθήκες, ενοίκια και λογαριασμούς.

Σε όσους υποστηρίζουν ότι όλα αυτά αποτελούν παραβατικότητα ή στην καλύτερη περίπτωση νεανικές ουτοπίες, απαντά με μια ρήση της ανθρωπολόγου Μάργκαρετ Μιντ:
«Μην αμφιβάλλεις ποτέ για τις δυνατότητες μιας ομάδας συνειδητών και στρατευμένων πολιτών να αλλάξουν τον κόσμο. Η ιστορία μάς διδάσκει πως πάντα έτσι γίνεται».
·
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=34657