*Το να κατανοείς τους άλλους είναι ευφυΐα.
*Το να κατανοείς τον εαυτό σου είναι σοφία.
*Με τη δύναμη υποτάσσονται οι άλλοι.
*Με τη θέληση ο εαυτός σου.
*Η θέληση σφυρηλατείται απ' το σθένος.
*Αν ξέρεις πόσα σου αρκούν, αυτό το λέω πλούτο.
*Μείνε εκεί που είσαι και θ' αντέξεις.
*Πέθανε δίχως ν' αφανιστείς,και η ζωή σου θα διαρκέσει.
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008
Τα πεφταστέρια
Ολόφωτες είναι οι διαδρομές τους, που διασχίζουν τον κατάμαυρο ουρανό, όπως σαν να διασχίζει την καρδιά μας, τα πεφταστέρια των διαλογισμών.
Είναι ποιο φωτεινά, κι όμως πέφτουν, έτσι όπως ξεπέφτει ο ψυχισμός, την ώρα που χτυπιέται απ τους ανέμους, των συνειρμών και των σκεπτομορφών.
Και χάνονται στην άβυσσο του χάους, όπως όλο το άχρηστο υλικό, του νου και της καρδιάς, που δεν το θέλει, και το πετάει πέρα στον γκρεμό.
Έτσι αγνά, κι ολόλαμπρα, φωτίζουν, το άπειρο του νου και της ψυχής, στεριώνουν ,φως γεμίζουνε το σύμπαν, αναβιώνουν την συνέχεια της ζωής.
Αρχιμανδρίτης Σάπικας Δανιήλ 21-09-2008
Είναι ποιο φωτεινά, κι όμως πέφτουν, έτσι όπως ξεπέφτει ο ψυχισμός, την ώρα που χτυπιέται απ τους ανέμους, των συνειρμών και των σκεπτομορφών.
Και χάνονται στην άβυσσο του χάους, όπως όλο το άχρηστο υλικό, του νου και της καρδιάς, που δεν το θέλει, και το πετάει πέρα στον γκρεμό.
Έτσι αγνά, κι ολόλαμπρα, φωτίζουν, το άπειρο του νου και της ψυχής, στεριώνουν ,φως γεμίζουνε το σύμπαν, αναβιώνουν την συνέχεια της ζωής.
Αρχιμανδρίτης Σάπικας Δανιήλ 21-09-2008
Η Σκιά
Κλάφτηκε στις πλευρές των πυραμίδων, κάτω από τον καυτό ήλιο της Ασσυρίας, νωχελικά κρύφτηκε «προ πάντων των αιώνων», γλυτώνοντας το πάτημα της αμαρτίας.
Αιώνιο το παιχνίδι το δικό της, κρυφτό από την ίδια της την μοίρα, πάντα να ζει το περιθώριο της, μα πουθενά πρωτιά, ούτε ελπίδα.
Μη προσδοκάς, σκιά μου, άλλη θέση, αυτή είναι μόνο για τους εκλεχτούς, αυτούς που προλαβαίνουνε τα ύψη, μόνο γι’ αυτούς, τους βλάκες η τρελούς!!!
Αρχιμανδρίτης Σάπικας Δανιήλ Καθ. Θεολόγος-Γενικός Ιατρός
12-09-2008
Αιώνιο το παιχνίδι το δικό της, κρυφτό από την ίδια της την μοίρα, πάντα να ζει το περιθώριο της, μα πουθενά πρωτιά, ούτε ελπίδα.
Μη προσδοκάς, σκιά μου, άλλη θέση, αυτή είναι μόνο για τους εκλεχτούς, αυτούς που προλαβαίνουνε τα ύψη, μόνο γι’ αυτούς, τους βλάκες η τρελούς!!!
Αρχιμανδρίτης Σάπικας Δανιήλ Καθ. Θεολόγος-Γενικός Ιατρός
12-09-2008
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008
ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ
1. ΩΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ: ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟΥ.
2. ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΕΚΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΑΛΛΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΗ.
3. ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ.
4. ΤΑ ΒΡΕΦΗ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ, ΓΙΑΤΙ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
5. ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΕΤΑΙ Σ’ ΑΛΛΟ ΑΤΟΜΟ.
6. ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ. ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΙΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΜΕ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ.
7. ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΜΕΤ’ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΔΕΝ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ. ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ.
8. ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΙ. ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.
9. ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ. ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΠΙΒΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΑ ΣΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΣ.
10. ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ ΚΑΘΕ ΕΠΙΒΑΤΟΥ ΔΕΝ ΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΜΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ
ΠΑΤΕΡΑ, ΤΟΝ ΚΛΗΡΙΚΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ,ΩΣΤΕ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΘΕΟΤΗΤΑ.
2. ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΕΚΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΑΛΛΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΗ.
3. ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ.
4. ΤΑ ΒΡΕΦΗ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ, ΓΙΑΤΙ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
5. ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΕΤΑΙ Σ’ ΑΛΛΟ ΑΤΟΜΟ.
6. ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ. ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΙΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΜΕ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ.
7. ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΜΕΤ’ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΔΕΝ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ. ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ.
8. ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΙ. ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.
9. ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ. ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΠΙΒΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΑ ΣΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΣ.
10. ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ ΚΑΘΕ ΕΠΙΒΑΤΟΥ ΔΕΝ ΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΜΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ
ΠΑΤΕΡΑ, ΤΟΝ ΚΛΗΡΙΚΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ,ΩΣΤΕ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΘΕΟΤΗΤΑ.
Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΠΡΙΝ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΕΙΣ,
ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΣΟΦΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ,
ΤΟΝ ΕΞΕΤΑΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ,
ΤΟΝ ΕΞΕΛΕΞΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ,
ΤΟΝ ΘΕΡΜΑΝΕ ΣΤΗΝ ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ,
ΤΟΝ ΖΥΓΙΣΕ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΣΤΟΡΓΙΚΑ ΤΟΥ ΧΕΡΙΑ, ΜΗ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΠΕΣΕΙ ΒΑΡΥΤΕΡΟΣ,
ΑΠ’ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙΣ.
ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΥΠΕΛΟΓΗΣΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΣΟΥ,
ΤΟΝ ΕΥΛΟΓΗΣΕ & ΑΠΕΘΕΣΕ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΣΟΥ.
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΗΚΩΣΕΙΣ!
ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΑΝΕΒΑΙΝΕ,
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Η ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.
ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΣΟΦΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ,
ΤΟΝ ΕΞΕΤΑΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ,
ΤΟΝ ΕΞΕΛΕΞΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ,
ΤΟΝ ΘΕΡΜΑΝΕ ΣΤΗΝ ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ,
ΤΟΝ ΖΥΓΙΣΕ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΣΤΟΡΓΙΚΑ ΤΟΥ ΧΕΡΙΑ, ΜΗ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΠΕΣΕΙ ΒΑΡΥΤΕΡΟΣ,
ΑΠ’ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙΣ.
ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΥΠΕΛΟΓΗΣΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΣΟΥ,
ΤΟΝ ΕΥΛΟΓΗΣΕ & ΑΠΕΘΕΣΕ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΣΟΥ.
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΗΚΩΣΕΙΣ!
ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΑΝΕΒΑΙΝΕ,
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Η ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.
ΠΟΘΟΙ ΚΑΙ ΠΟΘΟΣ
ΠΩΣ ΛΑΧΤΑΡΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΟΡΦΕΣ,ΜΕ ΤΙΣ ΧΡΥΣΕΣ ΑΝΑΤΟΛΕΣ
ΜΑΓΕΥΤΡΑ ΦΥΣΗ !
ΣΥ ΜΟΥ ΦΤΕΡΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ,Γ ΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΡΥΦΗ
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗ................
ΠΩΣ ΝΟΣΤΑΛΓΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΒΡΑΔΥΕΣ,ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΙΛΑΝΕ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ,
ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥΣ..........
ΚΑΙ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΟΥΝΕ ΣΤΟ ΝΟΥ,ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
ΚΑΙ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥΣ.............
ΠΩΣ ΚΑΡΤΕΡΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ,ΠΟΥ ΞΑΝΑΖΩ ΜΑΖΙ Μ’ΑΥΤΕΣ
ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ....................
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ,ΠΟΥ ΤΑΧΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΒΑΘΕΙΑ
ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ.
ΠΙΟΤΕΡΟ-ΘΕΕ ΜΟΥ !-ΠΩΣ ΠΟΘΩ,ΠΩΣ ΛΑΧΤΑΡΩ,ΠΩΣ ΚΑΡΤΕΡΩ,
ΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ.....................
ΠΟΥ ΘΑ ΣΙΜΩΣΩ ΤΑΠΕΙΝΑ,ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ-ΤΙ ΧΑΡΑ !-
ΤΑ ΘΕΙΑ ΔΩΡΑ !
ΜΑΓΕΥΤΡΑ ΦΥΣΗ !
ΣΥ ΜΟΥ ΦΤΕΡΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ,Γ ΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΡΥΦΗ
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗ................
ΠΩΣ ΝΟΣΤΑΛΓΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΒΡΑΔΥΕΣ,ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΙΛΑΝΕ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ,
ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥΣ..........
ΚΑΙ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΟΥΝΕ ΣΤΟ ΝΟΥ,ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
ΚΑΙ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥΣ.............
ΠΩΣ ΚΑΡΤΕΡΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ,ΠΟΥ ΞΑΝΑΖΩ ΜΑΖΙ Μ’ΑΥΤΕΣ
ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ....................
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ,ΠΟΥ ΤΑΧΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΒΑΘΕΙΑ
ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ.
ΠΙΟΤΕΡΟ-ΘΕΕ ΜΟΥ !-ΠΩΣ ΠΟΘΩ,ΠΩΣ ΛΑΧΤΑΡΩ,ΠΩΣ ΚΑΡΤΕΡΩ,
ΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ.....................
ΠΟΥ ΘΑ ΣΙΜΩΣΩ ΤΑΠΕΙΝΑ,ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ-ΤΙ ΧΑΡΑ !-
ΤΑ ΘΕΙΑ ΔΩΡΑ !
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ
Καθώς προσεύχεσαι, πρόσεχε βαθιά. Προσπάθησε να είσαι ταπεινός. Να είσαι έτοιμος να δεχθείς την απάντηση του Θεού και να μην επιμένεις στην δική σου.
Διώξε την πικρία και την αντιπάθεια από την καρδιά σου, αλλιώς η προσευχή σου χάνεται.
Στην προσευχή σου ξόδευε διπλάσιο χρόνο να ευχαριστείς τον Θεό, παρά να ζητάς.
Ζήτησε από τον Θεό να σου δείξει τι μπορείς να κάνεις ΕΣΥ γι’αυτόν,αφου κάνει τόσα πολλα για σένα.
Κάθε ημέρα προσευχήσου για την πατρίδα μας και την ειρήνη στον κόσμο.
Πάντα άφηνε στην προσευχή σου μία περίοδο σιωπής,για ν’αιστανθείς την παρουσία Του.
Πάντα να θυμάσαι ότι ο Θεός απαντά στις προσευχές με τρείς τρόπους:
«ΝΑΙ, ΟΧΙ, ΠΕΡΙΜΕΝΕ για ΛΙΓΟ».
«ΝΑΙ, ΟΧΙ, ΠΕΡΙΜΕΝΕ για ΛΙΓΟ».
Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ & Ο ΙΗΣΟΥΣ.
ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΡΚΕΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ, ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΠΡΑΞΗ.
ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΣΤΑΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ, ΕΙΧΕ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ, ΕΙΧΕ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ, ΝΑ ΤΟΝ ΠΛΥΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΩΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ, Η ΕΝΟΧΗ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΙ ΑΦΗΣΕ ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΗ.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΔΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ: ΕΙΔΕ ΟΤΙ ΒΑΔΙΖΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ, ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΣΤΡΑΦΤΟΥΝ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ, ΠΡΟΣΕΞΕ ΟΤΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΚΗΝΗ ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΥΟ ΣΕΙΡΕΣ ΑΠΟ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ: Η ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΥΝΟΔΕΥΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΒΗΜΑ.
ΟΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ, ΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ. ΠΡΟΣΕΞΕ ΟΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ,
ΥΠΗΡΧΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ. ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΟΜΩΣ ΤΡΟΠΟ, Η ΜΟΝΗ ΣΕΙΡΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΕΝΤΟΝΟΤΕΡΗ.
ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΡΑΦΗΚΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΕ: «ΚΥΡΙΕ, ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ, ΕΣΥ ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.
ΠΡΟΣΕΧΑ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ! ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ ΜΟΝΟ ΜΟΥ!»
«Ω, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ», ΑΠΑΝΤΗΣΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ« ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΟΥΤΕ ΘΑ Σ’ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΩ.
Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ, ΕΙΔΕΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΤΕΦΕΡΑ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ! ».
ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΣΤΑΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ, ΕΙΧΕ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ, ΕΙΧΕ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ, ΝΑ ΤΟΝ ΠΛΥΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΩΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ, Η ΕΝΟΧΗ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΙ ΑΦΗΣΕ ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΗ.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΔΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ: ΕΙΔΕ ΟΤΙ ΒΑΔΙΖΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ, ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΣΤΡΑΦΤΟΥΝ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ, ΠΡΟΣΕΞΕ ΟΤΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΚΗΝΗ ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΥΟ ΣΕΙΡΕΣ ΑΠΟ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ: Η ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΥΝΟΔΕΥΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΒΗΜΑ.
ΟΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ, ΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ. ΠΡΟΣΕΞΕ ΟΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ,
ΥΠΗΡΧΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ. ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΟΜΩΣ ΤΡΟΠΟ, Η ΜΟΝΗ ΣΕΙΡΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΕΝΤΟΝΟΤΕΡΗ.
ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΡΑΦΗΚΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΕ: «ΚΥΡΙΕ, ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ, ΕΣΥ ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.
ΠΡΟΣΕΧΑ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ! ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ ΜΟΝΟ ΜΟΥ!»
«Ω, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ», ΑΠΑΝΤΗΣΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ« ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΟΥΤΕ ΘΑ Σ’ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΩ.
Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ, ΕΙΔΕΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΤΕΦΕΡΑ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ! ».
ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
*Ω! Παναγία Δέσποινα, μεγάλο το όνομα Σου, μεγάλη και η Χάρη Σου
και το προσκύνημα Σου.
*Δέξου, Ω! Παναγία μου και πάρε την φωνή μου, πάρε την προσευχή
αυτή, πάρε την δέησή μου.
*Παράκληση κάνω εδώ και Σε παρακαλώ, ναι!, την Χάρη Σου αναζητώ
μεσίτρια Σε έχω.
*Προσπίπτω ο ταλαίπωρος, ζητώ το έλεος Σου, για να δεχτεί τον πόνο
μου, να ακούσει τον καημό μου. *Έτσι θα έρθει βάλσαμο & έλεος στον πιστό σου.
*Εσύ είσαι η Παντάνασσα, είσαι η Βασίλισσά μου, η Παναγία η
Δέσποινα και η προστάτισσα μου.
*Συ τις καρδίες των δούλων σου ευφραίνεις και δροσίζεις, κάθε ψυχή
αμαρτωλή, λαμβάνεις και φωτίζεις.
*Φώτισε Παναγία μου και μένα το παιδί σου, να είμαι πάντα πλάι σου,
και πάντοτε μαζί σου.
*Εσύ είσαι η Βασίλισσα, είσαι η Πλατυτέρα, είσαι η Μάνα του Χριστού
και όλων η Μητέρα.
*Εσύ θα σώσεις τους πιστούς, που είναι τα παιδιά Σου, γιατί είσαι Μάνα
σπλαχνική, τα πάντα είναι δικά Σου.
*Ω! Παναγία Δέσποινα, πάντα θα σε δοξάζω, τα θαύματά Σου τα πολλά
παντού θα τα φωνάζω.
*Όποιος ελπίζει στον Θεό και σε επικαλείται, από κινδύνους σώζεται,
θάνατο δεν φοβείται.
*Χαίρε Μαρία! Δια Σου έχουμε σωτηρία, και όλοι μας λαμβάνουμε
χαρά και ευλογία.
και το προσκύνημα Σου.
*Δέξου, Ω! Παναγία μου και πάρε την φωνή μου, πάρε την προσευχή
αυτή, πάρε την δέησή μου.
*Παράκληση κάνω εδώ και Σε παρακαλώ, ναι!, την Χάρη Σου αναζητώ
μεσίτρια Σε έχω.
*Προσπίπτω ο ταλαίπωρος, ζητώ το έλεος Σου, για να δεχτεί τον πόνο
μου, να ακούσει τον καημό μου. *Έτσι θα έρθει βάλσαμο & έλεος στον πιστό σου.
*Εσύ είσαι η Παντάνασσα, είσαι η Βασίλισσά μου, η Παναγία η
Δέσποινα και η προστάτισσα μου.
*Συ τις καρδίες των δούλων σου ευφραίνεις και δροσίζεις, κάθε ψυχή
αμαρτωλή, λαμβάνεις και φωτίζεις.
*Φώτισε Παναγία μου και μένα το παιδί σου, να είμαι πάντα πλάι σου,
και πάντοτε μαζί σου.
*Εσύ είσαι η Βασίλισσα, είσαι η Πλατυτέρα, είσαι η Μάνα του Χριστού
και όλων η Μητέρα.
*Εσύ θα σώσεις τους πιστούς, που είναι τα παιδιά Σου, γιατί είσαι Μάνα
σπλαχνική, τα πάντα είναι δικά Σου.
*Ω! Παναγία Δέσποινα, πάντα θα σε δοξάζω, τα θαύματά Σου τα πολλά
παντού θα τα φωνάζω.
*Όποιος ελπίζει στον Θεό και σε επικαλείται, από κινδύνους σώζεται,
θάνατο δεν φοβείται.
*Χαίρε Μαρία! Δια Σου έχουμε σωτηρία, και όλοι μας λαμβάνουμε
χαρά και ευλογία.
ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Αγνή Παρθένε Δέσποινα, άχραντε Θεοτόκε,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Παρθένε μήτηρ άνασσα, πανένδροσε Τε πόκε,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Υψηλοτέρα Ουρανών, ακτίνων λαμπροτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαρά παρθενικών χορών, Αγγέλων υπερτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Εκλαμπροτέρα Ουρανών, φωτός καθαροτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Των ουρανίων στρατιών, πασών αγιοτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Μαρία αειπάρθενε, κόσμου παντός Κυρία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Άχραντε νύμφη πάναγνε, Δέσποινα Παναγία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Μαρία Νύμφη άνασσα, χαράς ημών αιτία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Κόρη σεμνή, βασίλισσα, Μήτηρ Υπεραγία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Τιμιωτέρα Χερουβίμ, υπερενδοξοτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Των ασωμάτων Σεραφείμ, των θρόνων υπερτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε το Άσμα Χερουβείμ, Χαίρε ύμνος Αγγέλων,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε ωδή των Σεραφείμ, χαρά των Αρχαγγέλων,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε ειρήνη και χαρά, λιμήν της σωτηρίας,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Παστάς του Λόγου ιερά, άνθος της αφθαρσίας,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε παράδεισε τρυφής, ζωής τε αιωνίας,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε το ξύλον της ζωής, πηγή αθανασίας,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Σε ικετεύω Δέσποινα, Σε νυν επικαλούμαι,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Σε δυσωπώ, Παντάνασσα, Σήν χάριν εξαιτούμαι,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Κόρη σεμνή και Άσπιλε, Δέσποινα Παναγία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Θερμώς επικαλούμαι Σε, Ναέ ηγιασμένε,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Αντιλαβού μου, ρύσαι με, από του πολεμίου,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Και κληρονόμον δείξον με, ζωής της αιωνίου,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.
ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Παρθένε μήτηρ άνασσα, πανένδροσε Τε πόκε,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Υψηλοτέρα Ουρανών, ακτίνων λαμπροτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαρά παρθενικών χορών, Αγγέλων υπερτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Εκλαμπροτέρα Ουρανών, φωτός καθαροτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Των ουρανίων στρατιών, πασών αγιοτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Μαρία αειπάρθενε, κόσμου παντός Κυρία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Άχραντε νύμφη πάναγνε, Δέσποινα Παναγία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Μαρία Νύμφη άνασσα, χαράς ημών αιτία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Κόρη σεμνή, βασίλισσα, Μήτηρ Υπεραγία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Τιμιωτέρα Χερουβίμ, υπερενδοξοτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Των ασωμάτων Σεραφείμ, των θρόνων υπερτέρα,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε το Άσμα Χερουβείμ, Χαίρε ύμνος Αγγέλων,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε ωδή των Σεραφείμ, χαρά των Αρχαγγέλων,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε ειρήνη και χαρά, λιμήν της σωτηρίας,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Παστάς του Λόγου ιερά, άνθος της αφθαρσίας,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε παράδεισε τρυφής, ζωής τε αιωνίας,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε το ξύλον της ζωής, πηγή αθανασίας,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Σε ικετεύω Δέσποινα, Σε νυν επικαλούμαι,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Σε δυσωπώ, Παντάνασσα, Σήν χάριν εξαιτούμαι,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Κόρη σεμνή και Άσπιλε, Δέσποινα Παναγία,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Θερμώς επικαλούμαι Σε, Ναέ ηγιασμένε,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Αντιλαβού μου, ρύσαι με, από του πολεμίου,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Και κληρονόμον δείξον με, ζωής της αιωνίου,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.
ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ
ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑ
Η πλασμένη με την ομορφιά των αστέρων και των κρίνων την Αγνότη των άπειρων κόσμων,τα πλάτια τ’ατέρμονα, της ροδαυγής τη μάργα Φέξη. Που’ χεις Ταπείνωση, Υπακοή, τις Αρετές: της Μαριάμ, της Αβιγαίας, της Ραχήλ, της Ιουδήθ, Της Άννας.
Που χώρεσες στην κοιλιά σου τον Αχώρητο, που δοκίμασες τη ρομφαία του Πόνου.
Που στάθηκες Κραταίωμα στο κατώφλι του Γένους, μπρος στις σαΐτες αλλόφυλων βαρβάρων. ΓΟΡΓΟΕΠΗΚΟΗ στο Βόγκο μας, την Πείνα, την Γύμνια, την Ανάγκη, το Κλάμα μας. Έλα, ΓΡΗΓΟΡΟΥΣΑ, στο θρήνο μας!!!
Στάσου στο Καστροπύργι του «Είναι» μας, Προστάτης στα βαριά τοξέματα της Αμαρτίας. Στάσου, ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ, ορθή και μέρωσε την Όχτρα, την Κακία. Μπούκωσε τα κανό νια τ’ αφανισμού, Ξέπλυνε τις Ντροπές μας. Φέξε μας. Γλιστράμε κατά Διαόλου.
Καθάρισε τα φονικά μας χέρια. Ίσιωσε τα ξεστρατισμένα ζάλα μας, Γαλήνεψε τη φουρτου νιασμένη ψυχή μας. Ξεθόλωσε τον πλανεμένο Νου. Γλύκανε τα πικραμένα χείλια μας. Στέριωσε τα πικραμένα χείλια μας. Στέριωσε τα τρέμουλα γόνατα.
Και φέρε μας, Μεσίτρα, Συ, δίχως άργητα στο Μοναχογιό Σου, άκακα πρόβατα στ’ ασύνορο, το σίγουρο, τ’ ανθισμένο Μαντρί της Αγάπης και της Ειρήνης και της μεγάλης ατέλειωτης Γιορτής των Ουρανών, Εσύ, «Πλατυτέρα», Μάννα Παναγιά.
Να ξανάρθουν τα περιστέρια της ΕΙΡΗΝΗΣ στις αυλές μας. Ν’ ανθίσουν Απριλομάηδες στα παθια- σμένα στήθεια μας. Να λαλήσ’ η γλώσσα μας το «Καλό». Τα χέρια μας να γίνουν γλάστρες, πλάστρες Αγάπης, Προκοπής, ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ, να δούμε τα παιδιά μας ζωντανά, λυτρωμένα, άγγελους.
Και τα παιδιά των παιδιών μας, Κερά μας, ΜΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ!…
Που χώρεσες στην κοιλιά σου τον Αχώρητο, που δοκίμασες τη ρομφαία του Πόνου.
Που στάθηκες Κραταίωμα στο κατώφλι του Γένους, μπρος στις σαΐτες αλλόφυλων βαρβάρων. ΓΟΡΓΟΕΠΗΚΟΗ στο Βόγκο μας, την Πείνα, την Γύμνια, την Ανάγκη, το Κλάμα μας. Έλα, ΓΡΗΓΟΡΟΥΣΑ, στο θρήνο μας!!!
Στάσου στο Καστροπύργι του «Είναι» μας, Προστάτης στα βαριά τοξέματα της Αμαρτίας. Στάσου, ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ, ορθή και μέρωσε την Όχτρα, την Κακία. Μπούκωσε τα κανό νια τ’ αφανισμού, Ξέπλυνε τις Ντροπές μας. Φέξε μας. Γλιστράμε κατά Διαόλου.
Καθάρισε τα φονικά μας χέρια. Ίσιωσε τα ξεστρατισμένα ζάλα μας, Γαλήνεψε τη φουρτου νιασμένη ψυχή μας. Ξεθόλωσε τον πλανεμένο Νου. Γλύκανε τα πικραμένα χείλια μας. Στέριωσε τα πικραμένα χείλια μας. Στέριωσε τα τρέμουλα γόνατα.
Και φέρε μας, Μεσίτρα, Συ, δίχως άργητα στο Μοναχογιό Σου, άκακα πρόβατα στ’ ασύνορο, το σίγουρο, τ’ ανθισμένο Μαντρί της Αγάπης και της Ειρήνης και της μεγάλης ατέλειωτης Γιορτής των Ουρανών, Εσύ, «Πλατυτέρα», Μάννα Παναγιά.
Να ξανάρθουν τα περιστέρια της ΕΙΡΗΝΗΣ στις αυλές μας. Ν’ ανθίσουν Απριλομάηδες στα παθια- σμένα στήθεια μας. Να λαλήσ’ η γλώσσα μας το «Καλό». Τα χέρια μας να γίνουν γλάστρες, πλάστρες Αγάπης, Προκοπής, ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ, να δούμε τα παιδιά μας ζωντανά, λυτρωμένα, άγγελους.
Και τα παιδιά των παιδιών μας, Κερά μας, ΜΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ!…
ΑΚΟΥΣΕ ΠΑΤΕΡΑ..ΠΡΟΣΕΥΧΗ-ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ ΨΥΧΗΣ
Γνωρίζεις, Πατέρα, ότι πολλές φορές είπα στα πετεινά του ουρανού και των δένδρων και σε όλα τα έμψυχα και τα άψυχα στοιχεία της κτίσης να Σε υμνήσουν αυτά, αντί για μένα τον ταπεινό και να σε παρακαλέσουν να ελεήσεις εμένα τον ανάξιο.
«Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας», άκουγα να λέγω με εσωτερική και εξωτερική κραυγή της ψυχής μου.
Και προς Εσένα, Πατέρα, φώναξα: Δώσε χάρη στα δικά σου αυτά δημιουργήματα να μπορέσουν να πράξουν αυτό. Το έπραξαν, Πατέρα;
Άκουσε, Πατέρα, το κελάηδημα των πουλιών…..
Είναι η προσπάθεια του πόθου μου να δοξάσω την άπειρη μεγαλοσύνη σου.
Άκουσε, Πατέρα, το θρόισμα των δένδρων….
Είναι οι αλάλητοι στεναγμοί της καρδιάς μου.
Άκουσε, Πατέρα, τα κύματα της θάλασσας….
Είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις και μεταπτώσεις μου.«Ου γάρ ο θέλω τούτο πράσσω, αλλ΄ ο μισώ ποιώ».
Άκουσε, Πατέρα, τις σεισμικές δονήσεις της γης….
Είναι οι επιθέσεις των καταχθόνιων επιθυμιών εναντίον μου.
Άκουσε, Πατέρα, τους κεραυνούς του Ουρανού….
Είναι οι εκρήξεις του θυμού και της οργής μου.
Άκουσε, Πατέρα, τα μουγκρητά των θηρίων….
Είναι η ορμή όλων των αγρίων παθών μου.
Άκουσε, Πατέρα, το θρόισμα του άνεμου….
Είναι η ακαταστασία της άναιμης πνευματικά ψυχής μου.
Άκουσε, Πατέρα, του πολλούς ήχους της βροχής….
Είναι οι χείμαρροι από τα μυστικά δάκρυα της ψυχής μου.
Άκουσε, Πατέρα, και εμένα τον ανάξιο δούλο σου, με τα λόγια του προφήτη Σου:« Γνώρισέ μου, Κύριε, τον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσω, γιατί προς Εσένα έχω σηκώσει τα μάτια της ψυχής μου».
Άκουσέ, Πατέρα,« που καταφεύγω σε Σένα. Δίδαξε με να κάνω εκείνο που μόνο Εσύ θέλεις, γιατί είσαι ο μοναδικός Θεός μου».«Θα υμνώ τον Πατέρα και Θεό μου, όσο θα είμαι σ’ αυτή την ζωη.
«Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας», άκουγα να λέγω με εσωτερική και εξωτερική κραυγή της ψυχής μου.
Και προς Εσένα, Πατέρα, φώναξα: Δώσε χάρη στα δικά σου αυτά δημιουργήματα να μπορέσουν να πράξουν αυτό. Το έπραξαν, Πατέρα;
Άκουσε, Πατέρα, το κελάηδημα των πουλιών…..
Είναι η προσπάθεια του πόθου μου να δοξάσω την άπειρη μεγαλοσύνη σου.
Άκουσε, Πατέρα, το θρόισμα των δένδρων….
Είναι οι αλάλητοι στεναγμοί της καρδιάς μου.
Άκουσε, Πατέρα, τα κύματα της θάλασσας….
Είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις και μεταπτώσεις μου.«Ου γάρ ο θέλω τούτο πράσσω, αλλ΄ ο μισώ ποιώ».
Άκουσε, Πατέρα, τις σεισμικές δονήσεις της γης….
Είναι οι επιθέσεις των καταχθόνιων επιθυμιών εναντίον μου.
Άκουσε, Πατέρα, τους κεραυνούς του Ουρανού….
Είναι οι εκρήξεις του θυμού και της οργής μου.
Άκουσε, Πατέρα, τα μουγκρητά των θηρίων….
Είναι η ορμή όλων των αγρίων παθών μου.
Άκουσε, Πατέρα, το θρόισμα του άνεμου….
Είναι η ακαταστασία της άναιμης πνευματικά ψυχής μου.
Άκουσε, Πατέρα, του πολλούς ήχους της βροχής….
Είναι οι χείμαρροι από τα μυστικά δάκρυα της ψυχής μου.
Άκουσε, Πατέρα, και εμένα τον ανάξιο δούλο σου, με τα λόγια του προφήτη Σου:« Γνώρισέ μου, Κύριε, τον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσω, γιατί προς Εσένα έχω σηκώσει τα μάτια της ψυχής μου».
Άκουσέ, Πατέρα,« που καταφεύγω σε Σένα. Δίδαξε με να κάνω εκείνο που μόνο Εσύ θέλεις, γιατί είσαι ο μοναδικός Θεός μου».«Θα υμνώ τον Πατέρα και Θεό μου, όσο θα είμαι σ’ αυτή την ζωη.
EΠΙΤΥΜΒΙΟΝ ΜΝΗΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΤΥΜΒΟΝ ΟΡΑΣ ΠΑΡΟΔΙΤΑ ΘΕΟΦΡΟΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΗΟΣ
ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΕΠΙΚΛΗΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑ
ΠΑΣ Δ ΕΠΛΕΝ ΟΙ ΒΙΟΤΟΣ Γ ΕΥΣΕΒΙΗ Τ’ ΑΡΕΤΗ ΚΑ
ΖΩΡΗ ΔΙΔΑΧΗ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΕΠΕΩΝ
ΤΟΙΓΑΡ ΤΟΙ ΔΕΙΝΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΛΥΠΗΣ ΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ
ΕΥΣΕΒΩΝ ΨΥΧΑΙΣ ΜΟΥΣΟΠΟΛΩΝ ΤΕ ΧΟΡΩ
ΚΛΑΙ ΑΙΓΙΝΗΣ ΙΕΡΗ ΧΟΡΙΗ ΣΕΜΝΕΙΟΥ ΘΗΛΥΤΕΡΩΝ
ΘΕΡΜΑ ΔΑΚΡΥΑ ΛΕΙΒΟΜΕΝΗ
ΚΛΑΙΕΙ ΡΙΖΑΡΙΤΩΝ ΘΙΑΣΟΣ ΤΩΝ ΕΩ ΠΑΤΡΙΙΣΑ ΦΙΛΗΤΟΝ
ΟΝ ΜΥΗΣΕ ΠΡΟΦΡΩΝ ΕΙΣ ΣΟΦΙΗΝ Κ ΑΡΕΤΗΝ
-8.11.1920-
ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΕΠΙΚΛΗΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑ
ΠΑΣ Δ ΕΠΛΕΝ ΟΙ ΒΙΟΤΟΣ Γ ΕΥΣΕΒΙΗ Τ’ ΑΡΕΤΗ ΚΑ
ΖΩΡΗ ΔΙΔΑΧΗ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΕΠΕΩΝ
ΤΟΙΓΑΡ ΤΟΙ ΔΕΙΝΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΛΥΠΗΣ ΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ
ΕΥΣΕΒΩΝ ΨΥΧΑΙΣ ΜΟΥΣΟΠΟΛΩΝ ΤΕ ΧΟΡΩ
ΚΛΑΙ ΑΙΓΙΝΗΣ ΙΕΡΗ ΧΟΡΙΗ ΣΕΜΝΕΙΟΥ ΘΗΛΥΤΕΡΩΝ
ΘΕΡΜΑ ΔΑΚΡΥΑ ΛΕΙΒΟΜΕΝΗ
ΚΛΑΙΕΙ ΡΙΖΑΡΙΤΩΝ ΘΙΑΣΟΣ ΤΩΝ ΕΩ ΠΑΤΡΙΙΣΑ ΦΙΛΗΤΟΝ
ΟΝ ΜΥΗΣΕ ΠΡΟΦΡΩΝ ΕΙΣ ΣΟΦΙΗΝ Κ ΑΡΕΤΗΝ
-8.11.1920-
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ
ΚΑΙ ΓΙΝΑΝΕ ΔΕΝΔΡΑ ΜΕΓΑΛΑ…..ΞΑΝΑΒΓΑΛΑΝ ΚΛΑΡΙΑ ΚΑΙ
ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΡΑΣΙΝΑ….ΚΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΛΑΡΙΑ ΤΟΥΣ
-ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ-ΚΕΛΑΗΔΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ.
ΓΕΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΟΨΑΝ ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΡΟΚΟΠΗ,
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΤΙΜΗ, ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΑΡΧΟΝΤΙΑ, ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ
ΑΓΩΝΑΣ.
ΚΑΙ ΓΙΝΑΝΕ ΔΕΝΤΡΑ ΜΕΓΑΛΑ, ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥΣ.
ΞΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΟΡΟΣ, ΞΑΝΑΝΘΙΣΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ
ΧΕΙΛΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΤΣΑ ΞΑΝΑΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ. ΑΛΛΩΣΤΕ
ΠΕΡΑΣΑΝ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΠ’ ΕΚΕΙΝΗ
ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΧΡΟΝΙΑ. ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ….ΚΙ ΑΛΛΑ….
ΜΑ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΠΩΣ Η ΡΙΖΑ
ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ. ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΜΕ
ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ, ΟΠΩΣ ΛΕΓΕΙ ΚΑΙ Ο
ΣΕΦΕΡΗΣ.
ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΟΛΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ, ΣΒΗΝΕΙ……………..
ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΡΑΣΙΝΑ….ΚΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΛΑΡΙΑ ΤΟΥΣ
-ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ-ΚΕΛΑΗΔΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ.
ΓΕΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΟΨΑΝ ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΡΟΚΟΠΗ,
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΤΙΜΗ, ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΑΡΧΟΝΤΙΑ, ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ
ΑΓΩΝΑΣ.
ΚΑΙ ΓΙΝΑΝΕ ΔΕΝΤΡΑ ΜΕΓΑΛΑ, ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥΣ.
ΞΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΟΡΟΣ, ΞΑΝΑΝΘΙΣΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ
ΧΕΙΛΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΤΣΑ ΞΑΝΑΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ. ΑΛΛΩΣΤΕ
ΠΕΡΑΣΑΝ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΠ’ ΕΚΕΙΝΗ
ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΧΡΟΝΙΑ. ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ….ΚΙ ΑΛΛΑ….
ΜΑ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΠΩΣ Η ΡΙΖΑ
ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ. ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΜΕ
ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ, ΟΠΩΣ ΛΕΓΕΙ ΚΑΙ Ο
ΣΕΦΕΡΗΣ.
ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΟΛΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ, ΣΒΗΝΕΙ……………..
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
Αρχιμηνιά και αρχιχρονιά, κι αρχή καλός μας χρόνος.
Άγιος Βασίλης έρχεται, από την Καισαρεία.
Βασίλη πόθεν έρχεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;
από της μάνας μου έρχομαι και στο σχολειό μου πάω.
κάτσε να φας, κάτσε να πιεις, κάτσε να τραγουδήσεις.
Τραγούδια δεν ήξερα εγώ, μόν’ γράμματα μαθαίνω.
Αφού ήξερες γράμματα, πες μας την Άλφα-Βήτα.
ακούμπησε το ραβδάκι του, να πει την Άλφα-Βήτα.
Ξερό ήταν το ραβδάκι του, χλωρά βλαστά επέτα,
κι’ επάνω στους χλωρούς βλαστούς, πέρδικες κελαιδούσαν.
Κατέβηκε μια πέρδικα, να πιει νερό να φύγει,
κι έβρεχε τις φτερούγες της κι άγιασε τον αφέντη.
Εσένα πρέπει, αφέντη μου, καρέκλα καρυδένια,
για ν’ ακουμπάς τη μέση μου τη μαργαριταρένια.
και πάλι ξαναπρέπει σου, στ’ αλόγου καβαλάρης,
γιατί έχεις μπράτσα σίδερα, είσαι και παλληκάρι.
Πολλά παμε τ’ αφέντη μας, ας πούμε της κυράς μας.
Κυρά λιγνή, κυρά ψηλή, κυρά καμαροφρύδα,
Που χεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αστήθι
και του κοράκου το φτερό, τόχεις καμαροφρύδι.
Αν έχεις κόρη όμορφη, καλός γαμπρός την θέλει,
θέλει τους μύλους δώδεκα, θέλει τους μυλωνάδες,
θέλει αμπέλια ατρύγωτα, θέλει και τριγωμένα.
θέλει την κυρά θάλασσα, με όλα τα καράβια,
θέλει και τον κυρ-Βοριά, να τα καλαρμενίζει,
θέλει και τον κυρ-Νοτιά, να τα καλοπρεπίζει,
τα χοχλαδάκια του γιαλού, τα θέλει δακτυλίδια.
Αν έχεις γιό στα γράμματα και ξέρει το ψαλτήρι,
να δώσει ο Θεός κι Παναγιά, να βάλει πετραχήλι.
Σ’ αυτό το σπίτι πούρθαμε, η πόρτα ειν’ ασημένια,
του χρόνου σαν ξανάρθουμε, νάναι μαλαματένια.
Απάνω στο παράθυρο, κόκκινο τριαντάφυλλο,
Κάθεται μια περιστέρα, και του χρόνου τέτοια μέρα.
Από το βιβλίο του Γ.Κουβά:«Το χωριό μου το Σιβρισάρι».
Άγιος Βασίλης έρχεται, από την Καισαρεία.
Βασίλη πόθεν έρχεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;
από της μάνας μου έρχομαι και στο σχολειό μου πάω.
κάτσε να φας, κάτσε να πιεις, κάτσε να τραγουδήσεις.
Τραγούδια δεν ήξερα εγώ, μόν’ γράμματα μαθαίνω.
Αφού ήξερες γράμματα, πες μας την Άλφα-Βήτα.
ακούμπησε το ραβδάκι του, να πει την Άλφα-Βήτα.
Ξερό ήταν το ραβδάκι του, χλωρά βλαστά επέτα,
κι’ επάνω στους χλωρούς βλαστούς, πέρδικες κελαιδούσαν.
Κατέβηκε μια πέρδικα, να πιει νερό να φύγει,
κι έβρεχε τις φτερούγες της κι άγιασε τον αφέντη.
Εσένα πρέπει, αφέντη μου, καρέκλα καρυδένια,
για ν’ ακουμπάς τη μέση μου τη μαργαριταρένια.
και πάλι ξαναπρέπει σου, στ’ αλόγου καβαλάρης,
γιατί έχεις μπράτσα σίδερα, είσαι και παλληκάρι.
Πολλά παμε τ’ αφέντη μας, ας πούμε της κυράς μας.
Κυρά λιγνή, κυρά ψηλή, κυρά καμαροφρύδα,
Που χεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αστήθι
και του κοράκου το φτερό, τόχεις καμαροφρύδι.
Αν έχεις κόρη όμορφη, καλός γαμπρός την θέλει,
θέλει τους μύλους δώδεκα, θέλει τους μυλωνάδες,
θέλει αμπέλια ατρύγωτα, θέλει και τριγωμένα.
θέλει την κυρά θάλασσα, με όλα τα καράβια,
θέλει και τον κυρ-Βοριά, να τα καλαρμενίζει,
θέλει και τον κυρ-Νοτιά, να τα καλοπρεπίζει,
τα χοχλαδάκια του γιαλού, τα θέλει δακτυλίδια.
Αν έχεις γιό στα γράμματα και ξέρει το ψαλτήρι,
να δώσει ο Θεός κι Παναγιά, να βάλει πετραχήλι.
Σ’ αυτό το σπίτι πούρθαμε, η πόρτα ειν’ ασημένια,
του χρόνου σαν ξανάρθουμε, νάναι μαλαματένια.
Απάνω στο παράθυρο, κόκκινο τριαντάφυλλο,
Κάθεται μια περιστέρα, και του χρόνου τέτοια μέρα.
Από το βιβλίο του Γ.Κουβά:«Το χωριό μου το Σιβρισάρι».
Η σπασμένη πολυθρόνα / The broken armchair
Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει / The most beautiful trip I have done
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα / it was on the broken armchairπου άφησαν πίσω όταν
φύγαν οι τσιγγάνοι / that the gypsies left behind when they went away
σε μια αλάνα μέσ' στη μέση του χειμώνα / in a field in the middle of winterΈβλεπα έτσι από
μπροστά μου να περνάνε / thus I was seeing to pass in front of me
κάτι σπασμένοι ουρανοί με χελιδόνια / some broken skies with swallows
Κάτι κλαδιά να εξαπλώνονται σαν χρόνια / some branches to spread like years
μέσ' στην ομίχλη, το καραβάνι / in the fog, the caravan Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω
ακούσει / the most beautiful song that I have heard
το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει: / a captain said before he died:
"το πιο ωραίο / “the most beautiful
το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι" / the most beautiful is the next port”
Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία / thus I travelled away in Spain
ένα απόγευμα, που είχε λιακάδα / an afternoon that it had sunshine
Όλη η Μεσόγειος μια παραλία / the entire Mediterranean was a beach
μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα / a lady walks in Granada
Τα μαλλιά της είναι άσπρα, το μαντήλι / her hair are white, the headscarf
είναι λευκό, μα η ματιά της είναι μαύρη / is white, but her glance is black
Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει / from a little child she had sent her son
στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι / in the place that the bulls groan
Παραπατάει ο ταυρομάχος στην αρένα / the bullfighter is walking in the arena
αλλά και ο ταύρος τώρα πια παραπατάει / but the bull is walking too
Μπρος στα ρουθούνια του λιβάδια ανθισμένα / in front of his nostrils bloomed meadows
το πλήθος όρθιο, χειροκροτάει / the crowd standing, is clappingΜέσ' στην αρένα που
μαζεύτηκαν τα πλήθη / in the arena that the crowd have gathered
να ξαναδούν απ' την αρχή το ίδιο τέλος / to see from the beginning the same end
ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι / a girl is grinding with the nail
πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος / behind of our back the arrow of loveΟ
ταυρομάχος παίρνει φόρα και χτυπάει / the bullfighter hits with speed
όλοι νομίζουν ότι ζουν σε παραμύθι / everybody thinks that they live in a fairytale
Αυτή ακίνητη στα μάτια τον κοιτάει / she is looking at him in the eyes motionless
τη χαιρετάει, θα τον πετύχει / he greet her, she’ll hit him
Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας / the most beautiful girl of Granada
θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος / she’ll tame this night another beast
Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας; / what sky of Spain and what of Greece?
Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και 'κείνος / in an armchair like this one maybe he is sitting now too
Και βλέπει από μπροστά του να περνάει / and he sees to pass in front of him
το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι / the caravan which started again
Αυτό το βέλος απ' την καρδιά του / this arrow from his heart
ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει / none will manage to take it off
Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει / The most beautiful trip I have done
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα / it was on the broken armchair
που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι / that the gypsies left behind when they went away
σε μια αλάνα μέσ' στη μέση... / in a field in the middle…...
μέσ' στη μέση του χειμώνα / …in the middle of winter
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα / it was on the broken armchairπου άφησαν πίσω όταν
φύγαν οι τσιγγάνοι / that the gypsies left behind when they went away
σε μια αλάνα μέσ' στη μέση του χειμώνα / in a field in the middle of winterΈβλεπα έτσι από
μπροστά μου να περνάνε / thus I was seeing to pass in front of me
κάτι σπασμένοι ουρανοί με χελιδόνια / some broken skies with swallows
Κάτι κλαδιά να εξαπλώνονται σαν χρόνια / some branches to spread like years
μέσ' στην ομίχλη, το καραβάνι / in the fog, the caravan Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω
ακούσει / the most beautiful song that I have heard
το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει: / a captain said before he died:
"το πιο ωραίο / “the most beautiful
το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι" / the most beautiful is the next port”
Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία / thus I travelled away in Spain
ένα απόγευμα, που είχε λιακάδα / an afternoon that it had sunshine
Όλη η Μεσόγειος μια παραλία / the entire Mediterranean was a beach
μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα / a lady walks in Granada
Τα μαλλιά της είναι άσπρα, το μαντήλι / her hair are white, the headscarf
είναι λευκό, μα η ματιά της είναι μαύρη / is white, but her glance is black
Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει / from a little child she had sent her son
στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι / in the place that the bulls groan
Παραπατάει ο ταυρομάχος στην αρένα / the bullfighter is walking in the arena
αλλά και ο ταύρος τώρα πια παραπατάει / but the bull is walking too
Μπρος στα ρουθούνια του λιβάδια ανθισμένα / in front of his nostrils bloomed meadows
το πλήθος όρθιο, χειροκροτάει / the crowd standing, is clappingΜέσ' στην αρένα που
μαζεύτηκαν τα πλήθη / in the arena that the crowd have gathered
να ξαναδούν απ' την αρχή το ίδιο τέλος / to see from the beginning the same end
ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι / a girl is grinding with the nail
πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος / behind of our back the arrow of loveΟ
ταυρομάχος παίρνει φόρα και χτυπάει / the bullfighter hits with speed
όλοι νομίζουν ότι ζουν σε παραμύθι / everybody thinks that they live in a fairytale
Αυτή ακίνητη στα μάτια τον κοιτάει / she is looking at him in the eyes motionless
τη χαιρετάει, θα τον πετύχει / he greet her, she’ll hit him
Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας / the most beautiful girl of Granada
θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος / she’ll tame this night another beast
Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας; / what sky of Spain and what of Greece?
Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και 'κείνος / in an armchair like this one maybe he is sitting now too
Και βλέπει από μπροστά του να περνάει / and he sees to pass in front of him
το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι / the caravan which started again
Αυτό το βέλος απ' την καρδιά του / this arrow from his heart
ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει / none will manage to take it off
Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει / The most beautiful trip I have done
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα / it was on the broken armchair
που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι / that the gypsies left behind when they went away
σε μια αλάνα μέσ' στη μέση... / in a field in the middle…...
μέσ' στη μέση του χειμώνα / …in the middle of winter
Να ποιο το πλάσμα των κλαυθμών!!!!!
Την ίδια τούτη τη στιγμή
που τα πουλιά σιωπούνε
στους δρόμους τρέχει η ορμή
των νιάτων που βοούνε:
ζητώντας νάναι το αύριο
διάφορο απ΄ το προαύριο.
Κλείνουν γραφεία και σχολειά
και τα φουγάρα παύουν
στο χώμα, κάτω τα τσαπιά
κουδούνες, μόνες, άδουν:
όλοι μαζεύονται στις ρούγες
ν’ ενώσουν τις ελεύτερες φτερούγες.
Κι οι ρούγες, οι παγκόσμιες
ένα, παντού, γενήκαν
πολύφυλες, πολύχρωμες
οι γλώσσες πληθυνθήκαν:
όλοι με μια φωνή ζητούνε
οι εξουσιές να μαραθούνε.
Να ποιο το πλάσμα των κλαυθμών
το γέννημα απ’ αίμα
το φως, το πέρα των πορθμών
το σπάσιμο στο πλέγμα:
είν’ των ανθρώπων οι αγκαλιέςτων νιων, του αύριου, οι παλιές.
που τα πουλιά σιωπούνε
στους δρόμους τρέχει η ορμή
των νιάτων που βοούνε:
ζητώντας νάναι το αύριο
διάφορο απ΄ το προαύριο.
Κλείνουν γραφεία και σχολειά
και τα φουγάρα παύουν
στο χώμα, κάτω τα τσαπιά
κουδούνες, μόνες, άδουν:
όλοι μαζεύονται στις ρούγες
ν’ ενώσουν τις ελεύτερες φτερούγες.
Κι οι ρούγες, οι παγκόσμιες
ένα, παντού, γενήκαν
πολύφυλες, πολύχρωμες
οι γλώσσες πληθυνθήκαν:
όλοι με μια φωνή ζητούνε
οι εξουσιές να μαραθούνε.
Να ποιο το πλάσμα των κλαυθμών
το γέννημα απ’ αίμα
το φως, το πέρα των πορθμών
το σπάσιμο στο πλέγμα:
είν’ των ανθρώπων οι αγκαλιέςτων νιων, του αύριου, οι παλιές.
Οι εξουσίες των Θεών
Σε τούτη δώνε τη στιγμή
που η φρίκη φτερουγά
που θριαμβεύει η πυγμή
και ο τρόμος κυβερνά:
το δάκρυο τρέχει και ξανά
η ανθρώπινη ψυχή πονά.
Βλέπει την άδεια αγκαλιά
ιδρώτ’-αίμα να κυλά
ίδια εικόνα απ’ παλιά
τ’ ίδιο βλέμμα να ρωτά:
γιατί να μη δημιουργούμε
μα μόνο πόνο, να θρηνούμε;
Τώρα που πάλ’ ο πόλεμος
ξεκλείδωσε τ’ ασκέρια
τρέχει-θεριζ’ ως άνεμος
με ματωμένα χέρια:
ο δολοφόνος διασκεδάζει*
είν’ η ‘ Ξουσία που διατάζει.
Οι εξουσίες των Θεών
που δυστυχία προσφέρουν
των δολοφόνων των λαών
ν’ εναλλάσσονται που ξέρουν:
και στέλνουν θεοεκπρόσωπουςτύπους τους (και) αδυσώπητους
που η φρίκη φτερουγά
που θριαμβεύει η πυγμή
και ο τρόμος κυβερνά:
το δάκρυο τρέχει και ξανά
η ανθρώπινη ψυχή πονά.
Βλέπει την άδεια αγκαλιά
ιδρώτ’-αίμα να κυλά
ίδια εικόνα απ’ παλιά
τ’ ίδιο βλέμμα να ρωτά:
γιατί να μη δημιουργούμε
μα μόνο πόνο, να θρηνούμε;
Τώρα που πάλ’ ο πόλεμος
ξεκλείδωσε τ’ ασκέρια
τρέχει-θεριζ’ ως άνεμος
με ματωμένα χέρια:
ο δολοφόνος διασκεδάζει*
είν’ η ‘ Ξουσία που διατάζει.
Οι εξουσίες των Θεών
που δυστυχία προσφέρουν
των δολοφόνων των λαών
ν’ εναλλάσσονται που ξέρουν:
και στέλνουν θεοεκπρόσωπουςτύπους τους (και) αδυσώπητους
Alter Ego....
Πόσο, αλήθεια, μάτια μου, πάλλεται η καρδιά μου,
Όταν απ΄την αγάπη σου, πετά στους ουρανούς,
Σε κόσμους ζει ανέσπερους, που ήλιος είν΄κοντά μου
Νύχτα δεν έχει εκεί ποτέ, φως έχει από παντού.
Την κουρασμένη ύπαρξη, της μοναχής ζωής μου
Μεθάει το ανείπωτο, της ευτυχίας φώς.
Τα λόγια σου είναι βάλσαμο, επάνω στις πληγές μου,
Αυτές που πρωτοχάραξε του φθόνου ο χαμός.
Εκείνος ο γλυκόπιοτος, χυμός των δύο χεριών σου,
Γουλιά-γουλιά κι αν πίνεται, ποτέ δεν σταματά.
Ακτίνες από τα μάτια σου, εσύ, ω, Άγγελέ μου
Στέλνεις μέσα στο είναι μου, σε κάθε απαντησιά.
Ετσι και εγώ αισθάνομαι, σαν καπετάνιος πλοίου,
Ελπίδα, πίστη, όνειρα, γίνονται στην στιγμή.
Μοναδική ελπίδα μου, συ είσαι, ομορφιά μου.
Και η βαθειά ελπίδα μου, είσαι μόνο εσύ.
Τότε μόνο προσεύχομαι, για σένα, ναι, ζωή μου
Άκου πως πάει η καρδιά, άκου την πώς χτύπα,
Νοιώθει την ευτυχία μου, χοροπηδάει, καρδιά μου,
Γίνεται τόσο δα μικρή, γεμίζει από φωτιά.
Όταν απ΄την αγάπη σου, πετά στους ουρανούς,
Σε κόσμους ζει ανέσπερους, που ήλιος είν΄κοντά μου
Νύχτα δεν έχει εκεί ποτέ, φως έχει από παντού.
Την κουρασμένη ύπαρξη, της μοναχής ζωής μου
Μεθάει το ανείπωτο, της ευτυχίας φώς.
Τα λόγια σου είναι βάλσαμο, επάνω στις πληγές μου,
Αυτές που πρωτοχάραξε του φθόνου ο χαμός.
Εκείνος ο γλυκόπιοτος, χυμός των δύο χεριών σου,
Γουλιά-γουλιά κι αν πίνεται, ποτέ δεν σταματά.
Ακτίνες από τα μάτια σου, εσύ, ω, Άγγελέ μου
Στέλνεις μέσα στο είναι μου, σε κάθε απαντησιά.
Ετσι και εγώ αισθάνομαι, σαν καπετάνιος πλοίου,
Ελπίδα, πίστη, όνειρα, γίνονται στην στιγμή.
Μοναδική ελπίδα μου, συ είσαι, ομορφιά μου.
Και η βαθειά ελπίδα μου, είσαι μόνο εσύ.
Τότε μόνο προσεύχομαι, για σένα, ναι, ζωή μου
Άκου πως πάει η καρδιά, άκου την πώς χτύπα,
Νοιώθει την ευτυχία μου, χοροπηδάει, καρδιά μου,
Γίνεται τόσο δα μικρή, γεμίζει από φωτιά.
Μα όλ’ αυτά μόνο στ’ όνειρο μου…
Βλέπω τα ωραία μάτια σου, τα λαμπερά πλούσια σου μαλλιά,
το στόμα με το γλυκό σου χαμόγελο, μοιάζει με Θεϊκό.
Τι πειράζει κι’ αν λέμε μόνο μια καλημέρα; Τι κι αν είσαι ένα πρόσωπο που ποτέ καλά δεν γνώρισα;
Στην φαντασία μου είσαι δίπλα μου, είσαι εκεί για να με ξεκουράζεις, και όταν ρωτώ για το «γιατί;» εσύ να μου εξηγείς.
Όταν αισθάνομαι πράγματι άσχημα ή όταν κάτι φοβάμαι, σ’ αισθάνομαι να μου μιλάς και οι φόβοι μου εξαφανίζονται.
Σε νιώθω να σκύβεις τρυφερά και να με φιλάς, Όπως η μάνα δίνει νερό, στο διψασμένο της παιδί και ξεδιψάει.
Μα όλ’ αυτά μόνο στ’ όνειρο μου…
Τώρα ξυπνώ το πρωί, μα νοιώθω τόση θλίψη…Δεν είναι τα σύννεφα που γεμίζουν τον ουρανό, είναι που για σένα πονώ, για σένα που αποφάσισε η μέρα τον ήλιο να κρύψει.
Δεν θέλω να βλέπω τον ήλιο τώρα πια, που χάθηκαν όλες μου οι ελπίδες. Δάκρυσαν τα μάτια μου κι όμως δεν τα’ δες γιατί, τι κρίμα, ήσουν μακριά.
Κάποια στιγμή έκανα όνειρα πολλά, για μένα και για σένα…έτσι τουλάχιστον με κάνεις να πιστεύω, όταν πίνω γουλιές από το μέλι των χειλιών σου.
Μα τώρα, το γνωρίζω πολύ καλά, όλα τα όνειρα μου πήγαν χαμένα στον καιάδα της λησμονιάς και της λήθης.
Κι όμως δεν κατηγορώ γι’ αυτό εσένα, αλλά μόνο τις χαμένες μου ελπίδες, αυτές που γέμισαν το πρόσωπο μου ρυτίδες, προτού να δω τα όνειρα μου πραγματοποιημένα.
Με μια απλή φράση«το ξανασκέφτηκα», άλλαξες την σελίδα.
Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα, έφυγαν μαζί με το χθες……..
το στόμα με το γλυκό σου χαμόγελο, μοιάζει με Θεϊκό.
Τι πειράζει κι’ αν λέμε μόνο μια καλημέρα; Τι κι αν είσαι ένα πρόσωπο που ποτέ καλά δεν γνώρισα;
Στην φαντασία μου είσαι δίπλα μου, είσαι εκεί για να με ξεκουράζεις, και όταν ρωτώ για το «γιατί;» εσύ να μου εξηγείς.
Όταν αισθάνομαι πράγματι άσχημα ή όταν κάτι φοβάμαι, σ’ αισθάνομαι να μου μιλάς και οι φόβοι μου εξαφανίζονται.
Σε νιώθω να σκύβεις τρυφερά και να με φιλάς, Όπως η μάνα δίνει νερό, στο διψασμένο της παιδί και ξεδιψάει.
Μα όλ’ αυτά μόνο στ’ όνειρο μου…
Τώρα ξυπνώ το πρωί, μα νοιώθω τόση θλίψη…Δεν είναι τα σύννεφα που γεμίζουν τον ουρανό, είναι που για σένα πονώ, για σένα που αποφάσισε η μέρα τον ήλιο να κρύψει.
Δεν θέλω να βλέπω τον ήλιο τώρα πια, που χάθηκαν όλες μου οι ελπίδες. Δάκρυσαν τα μάτια μου κι όμως δεν τα’ δες γιατί, τι κρίμα, ήσουν μακριά.
Κάποια στιγμή έκανα όνειρα πολλά, για μένα και για σένα…έτσι τουλάχιστον με κάνεις να πιστεύω, όταν πίνω γουλιές από το μέλι των χειλιών σου.
Μα τώρα, το γνωρίζω πολύ καλά, όλα τα όνειρα μου πήγαν χαμένα στον καιάδα της λησμονιάς και της λήθης.
Κι όμως δεν κατηγορώ γι’ αυτό εσένα, αλλά μόνο τις χαμένες μου ελπίδες, αυτές που γέμισαν το πρόσωπο μου ρυτίδες, προτού να δω τα όνειρα μου πραγματοποιημένα.
Με μια απλή φράση«το ξανασκέφτηκα», άλλαξες την σελίδα.
Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα, έφυγαν μαζί με το χθες……..
ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ
ΤΑ ΙΧΝΗ ΣΟΥ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΜΟΥ,
ΙΕΡΑ & ΑΡΓΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ,
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΛΙΝΗ ΤΗΣ ΑΓΡΥΠΝΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΜΟΥ,
ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΒΟΥΒΑ ΚΑΙ ΠΑΓΩΜΕΝΑ.
ΥΠΑΡΞΗ ΑΓΝΗ, ΘΕΙΑ ΣΚΙΑ,
Ω! ΤΙ ΓΛΥΚΑ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΤΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΜΕΝΑ!
ΘΕΕ ΜΟΥ! ΟΛΑ ΤΑ ΔΩΡΑ ΠΟΥ ΄ΧΩ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ
ΜΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΤΑ ΠΑΝΩ, ΤΑ ΛΑΒΩΜΕΝΑ.
ΑΝ ΙΣΩΣ ΤΗΝ ΓΑΛΗΝΗ ΘΕΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ ΣΙΜΩΝΕΙΣ
ΕΝΟΣ ΑΕΤΟΥ ΤΡΟΦΗ ΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ
ΕΤΣΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΜΟΥ ΑΠΛΩΝΕΙΣ.
ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΣΤΟ ΚΑΜΩΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΥΦΕΡΟ ΣΟΥ,
ΣΤΗΝ ΓΛΥΚΑ ΠΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ ΣΚΟΡΠΑ.
ΓΙΑΤΙ ΕΖΗΣΑ ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΣΟΥ,
ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΟΙ ΧΤΥΠΟΙ ΗΤΑΝ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ
ΜΟΝΑΧΑ.
ΙΕΡΑ & ΑΡΓΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ,
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΛΙΝΗ ΤΗΣ ΑΓΡΥΠΝΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΜΟΥ,
ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΒΟΥΒΑ ΚΑΙ ΠΑΓΩΜΕΝΑ.
ΥΠΑΡΞΗ ΑΓΝΗ, ΘΕΙΑ ΣΚΙΑ,
Ω! ΤΙ ΓΛΥΚΑ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΤΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΜΕΝΑ!
ΘΕΕ ΜΟΥ! ΟΛΑ ΤΑ ΔΩΡΑ ΠΟΥ ΄ΧΩ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ
ΜΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΤΑ ΠΑΝΩ, ΤΑ ΛΑΒΩΜΕΝΑ.
ΑΝ ΙΣΩΣ ΤΗΝ ΓΑΛΗΝΗ ΘΕΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ ΣΙΜΩΝΕΙΣ
ΕΝΟΣ ΑΕΤΟΥ ΤΡΟΦΗ ΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ
ΕΤΣΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΜΟΥ ΑΠΛΩΝΕΙΣ.
ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΣΤΟ ΚΑΜΩΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΥΦΕΡΟ ΣΟΥ,
ΣΤΗΝ ΓΛΥΚΑ ΠΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ ΣΚΟΡΠΑ.
ΓΙΑΤΙ ΕΖΗΣΑ ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΣΟΥ,
ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΟΙ ΧΤΥΠΟΙ ΗΤΑΝ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ
ΜΟΝΑΧΑ.
TA KΑΣΤΡΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ!!!
Έλληνες, βλέπετε μπροστά.
Μη σας πτοούν τα πάθη.
Δείτε ! Δεν έχουμε καιρό
να κάνουμ’ άλλα λάθη.
Μαζέψτε τα συντρίμια μας.
Αυτό είναι το χρυσάφι.
Μην κάνετε τον αρχηγό.
Πάει η Ελλάδα στράφι.
Τα ατομικά συμφέροντα
σκοτώνουν τα παιδιά μας.
τους ετοιμάζουνε σκλαβιά
τα χέρια τα δικά μας.
Ξυπνήστε πλέον ΄Ελληνες
την τελευταία ώρα.
Αφήστε την πιά να σταθεί
την έρμη ετούτη Χώρα !
Μη σας πτοούν τα πάθη.
Δείτε ! Δεν έχουμε καιρό
να κάνουμ’ άλλα λάθη.
Μαζέψτε τα συντρίμια μας.
Αυτό είναι το χρυσάφι.
Μην κάνετε τον αρχηγό.
Πάει η Ελλάδα στράφι.
Τα ατομικά συμφέροντα
σκοτώνουν τα παιδιά μας.
τους ετοιμάζουνε σκλαβιά
τα χέρια τα δικά μας.
Ξυπνήστε πλέον ΄Ελληνες
την τελευταία ώρα.
Αφήστε την πιά να σταθεί
την έρμη ετούτη Χώρα !
Σταύρωσον, Σταύρωσον Αυτόν»
Φωνές, περιγελάσματα, οχλοβοή, αντάρα:
«Σταύρωσον, Σταύρωσον Αυτόν», λυσσά
(τ’ ανθρωπομάνι.
Η Ευγνωμοσύνη γίνεται μαύρη οχιά-Κατάρα
Κι όλο καρφώνει πιο βαθειά τ’ ακάνθινο στεφάνι,
Σε κάθε Του γονάτισμα…Στου Γολγοθά το Δρόμο
τρέχει και καίει ο ίδρωτας, χοντρός σαν κουκουνάρι,
γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ διάλεξε πάνω στο Θείο Ώμο,
τις αμαρτίες όλων μας, μ’ ένα Σταυρό να πάρει.
……………………………………………………….
Τώρα «Ηλί Σαββαχθανί» τ’ ανθρώπου η φύση κράγει,
Που ήπιε την καταλαλιά, το «όξος», τη «χολή».
κι ως γέρν’ η Άγια Κεφαλή και πα’ στη Γη κυττάζει,
θωρεί πως μείναν μόνο τρεις, π’ αγάπησαν πολύ:
-Η Ομορφιά και η Καρδιά, που ήτανε μια«Πόρνη»
κι απ’ το Σκοτάδι της Ζωής ξεχώρισε τη «Μέρα».
και σώθηκε, ω, κι έσωσε κι αιώνια θα «σώνει».
-Αχ, η Θυσία κι η Στοργή η ΠΑΝΑΓΙΑ Μητέρα.
-Η Αγάπη η Αφοσίωση στα μάτια του Ιωάννη.
Κι οι τρεις για μας της Λύτρωσης απάνεμο λιμάνι.
«Σταύρωσον, Σταύρωσον Αυτόν», λυσσά
(τ’ ανθρωπομάνι.
Η Ευγνωμοσύνη γίνεται μαύρη οχιά-Κατάρα
Κι όλο καρφώνει πιο βαθειά τ’ ακάνθινο στεφάνι,
Σε κάθε Του γονάτισμα…Στου Γολγοθά το Δρόμο
τρέχει και καίει ο ίδρωτας, χοντρός σαν κουκουνάρι,
γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ διάλεξε πάνω στο Θείο Ώμο,
τις αμαρτίες όλων μας, μ’ ένα Σταυρό να πάρει.
……………………………………………………….
Τώρα «Ηλί Σαββαχθανί» τ’ ανθρώπου η φύση κράγει,
Που ήπιε την καταλαλιά, το «όξος», τη «χολή».
κι ως γέρν’ η Άγια Κεφαλή και πα’ στη Γη κυττάζει,
θωρεί πως μείναν μόνο τρεις, π’ αγάπησαν πολύ:
-Η Ομορφιά και η Καρδιά, που ήτανε μια«Πόρνη»
κι απ’ το Σκοτάδι της Ζωής ξεχώρισε τη «Μέρα».
και σώθηκε, ω, κι έσωσε κι αιώνια θα «σώνει».
-Αχ, η Θυσία κι η Στοργή η ΠΑΝΑΓΙΑ Μητέρα.
-Η Αγάπη η Αφοσίωση στα μάτια του Ιωάννη.
Κι οι τρεις για μας της Λύτρωσης απάνεμο λιμάνι.
Ερώ σοι:«Χαίρε Δάσκαλε»
Ιεροφάντη, Ιδαλγέ, Ιερουργέ οσίων,
Καραβοκύρη Πάτριων, αιώνιων θεσμίων,
‘Δυσσέα μας Ερευνητή φτερών των Ελληνίδων,
Νόστε Πνευμάτων, Ιδεών, Ουράνιων ελπίδων.
Πνοή Θεού, φιλί της Γης ΔΑΣΚΑΛΕ ΚΑΧΡΙΜΑΝΗ
στις Νύχτες και τις θύελλες απάνεμο λιμάνι,
βλάστημα, ανθοκάρπιση Ηρωικού Μωρέα,
ουρανοστόλιστη ψυχή,μυρόπνοη, ωραία,
ερώ σοι φύτρα μαθητού,σπόρος εγώ το«Χαίρε»..
……………………………………………………...
Άστραφτε πάντα βλογητά, τις θημονιές σου φέρε
με κάθε λόγο σου, ματιά στ’ ακάματο αλώνι,
(να λιγοστέψει η κακιά,Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, οι πόνοι)
στη ζήση μας την δολερή,την ανθοσγουρομάννα
να θρέφεις μεσ’ την ερημιά, σαν του Θεού το μάννα
τ’αναιμικά και τ’άτυχα (Κύριε) τα παιδιά μας
Να φέρει και να γιατρευτεί η άμαθη καρδιά μας.
Στο«καθ’ομοίωση»να’ρθεί η γύφτισσα ψυχή μας,
γιατί τελειώνει, ξεψυχά η κάθε αντοχή μας…….
……………………………………………………..
Σοφέ θεματοφύλακα των αδελφών Ριζάρη
Θεόκαρδε,Θεόδρομε,μ’ Ωκεανό τη Χάρη,
πα’ στο θρανίο έσπειρες…Και τώρα που δακρύζεις,
γιατί δεν έχεις μαθητές, να ξέρεις πως ποτίζεις
τις διψασμένες μας ψυχές,μ’ανάμνησης την όψη,
που στα σκοτάδια μιάς φωτά. Και σα σπαθιού την κόψη
Μοίρα και χρόνο, Δυστυχιά και κόκκαλα συσπάει,
και σαν αχνούδα ροδαυγής και λούλουδο βλογάει
ν’ αρχόμαστε γλυκά κι απλά στη Θεομάννα Γνώση,
παραμερίζοντας τερπνά, χαρές ζώης, το γρόσι….
……………………………………………………...
Γώ μαθητής, συ Δάσκαλος ερω σοι πάλι:
«χαίρε»
Καραβοκύρη Πάτριων, αιώνιων θεσμίων,
‘Δυσσέα μας Ερευνητή φτερών των Ελληνίδων,
Νόστε Πνευμάτων, Ιδεών, Ουράνιων ελπίδων.
Πνοή Θεού, φιλί της Γης ΔΑΣΚΑΛΕ ΚΑΧΡΙΜΑΝΗ
στις Νύχτες και τις θύελλες απάνεμο λιμάνι,
βλάστημα, ανθοκάρπιση Ηρωικού Μωρέα,
ουρανοστόλιστη ψυχή,μυρόπνοη, ωραία,
ερώ σοι φύτρα μαθητού,σπόρος εγώ το«Χαίρε»..
……………………………………………………...
Άστραφτε πάντα βλογητά, τις θημονιές σου φέρε
με κάθε λόγο σου, ματιά στ’ ακάματο αλώνι,
(να λιγοστέψει η κακιά,Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, οι πόνοι)
στη ζήση μας την δολερή,την ανθοσγουρομάννα
να θρέφεις μεσ’ την ερημιά, σαν του Θεού το μάννα
τ’αναιμικά και τ’άτυχα (Κύριε) τα παιδιά μας
Να φέρει και να γιατρευτεί η άμαθη καρδιά μας.
Στο«καθ’ομοίωση»να’ρθεί η γύφτισσα ψυχή μας,
γιατί τελειώνει, ξεψυχά η κάθε αντοχή μας…….
……………………………………………………..
Σοφέ θεματοφύλακα των αδελφών Ριζάρη
Θεόκαρδε,Θεόδρομε,μ’ Ωκεανό τη Χάρη,
πα’ στο θρανίο έσπειρες…Και τώρα που δακρύζεις,
γιατί δεν έχεις μαθητές, να ξέρεις πως ποτίζεις
τις διψασμένες μας ψυχές,μ’ανάμνησης την όψη,
που στα σκοτάδια μιάς φωτά. Και σα σπαθιού την κόψη
Μοίρα και χρόνο, Δυστυχιά και κόκκαλα συσπάει,
και σαν αχνούδα ροδαυγής και λούλουδο βλογάει
ν’ αρχόμαστε γλυκά κι απλά στη Θεομάννα Γνώση,
παραμερίζοντας τερπνά, χαρές ζώης, το γρόσι….
……………………………………………………...
Γώ μαθητής, συ Δάσκαλος ερω σοι πάλι:
«χαίρε»
ΌΤΑΝ…
ΟΤΑΝ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ, ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΣΚΙΡΤΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΔΟΝΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΛΜΟΥΣ & ΚΡΑΔΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ…
ΌΤΑΝ, Η ΑΓΑΠΗΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ, ΏΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΈΝΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ…
ΌΤΑΝ, ΤΟ ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΠΤΥΧΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΏΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΖΕΣΑΙ, ΧΩΡΙΣ ΙΣΚΙΟΥΣ Η ΠΑΓΙΔΕΣ…
ΌΤΑΝ, ΓΛΥΚΑ ΣΕ ΣΥΝΕΠΑΙΡΝΕΙ Η ΘΕΙΑ ΑΥΡΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΩΝ ΔΩΡΕΩΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΒΛΑΣΤΑΡΙ ΝΕΑΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ ΠΝΕΥΜΑ- ΤΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ «ΚΑΤ’ΕΙΚΟΝΑ» ΓΙΝΕΤΑΙ « ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ»….
ΌΤΑΝ, ΑΦΙΕΡΩΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΟΛΟ ΣΟΥ ΤΟ ΕΊΝΑΙ, ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙΣ ΣΕ ΣΤΕΡΕΩΜΑ ΤΑ ΑΕΝΑΑ, ΣΕ ΚΟΣΜΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ, ΑΝΕΙΠΩΤΟΥΣ, ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΥΣ…
ΌΤΑΝ, ΟΙ ΚΕΡΑΥΝΟΙ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ, ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ, ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ, ΚΛΟΝΙΖΟΥΝ ΣΥΘΕΜΕΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ, ΕΧΕΙΣ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΑΝΤΙΡΡΟΠΗΣΗΣ Σ’ ΕΔΑΦΟΣ ΑΠΌ ΠΕΤΡΑ…
ΌΤΑΝ, ΚΟΝΤΑΡΟΚΤΥΠΙΕΣΑΙ ΑΔΙΑΚΟΠΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ, ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΑ ΚΑΙ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΑ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΠΟΡΕΤΑ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΑ, ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ…
ΌΤΑΝ, ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΥΨΕΙΣ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ ΌΤΙ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΔΟΛΟ…
ΌΤΑΝ, ΖΥΓΙΖΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΕ Τ’ ΑΛΥΤΡΩΤΟ, ΣΤΟ ΖΥΓΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΌΤΙ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΠΑΝΤΑ…
ΌΤΑΝ, ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΡΟΔΟΠΕΤΑΛΟ, ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΟΝΕΙΡ’ ΑΠΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ…
ΌΤΑΝ, ΤΟ ΚΛΑΨΟΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ, Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΟΡΑΚΙΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΣΤ’ ΑΥΤΙΑ, ΣΑΝ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΩΝ ΠΟΝΕΜΕΝΩΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΚΑΘΡΕΠΤΙΖΕΤΑΙ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΟΥ, Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΣΟΥ ΕΊΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΑΔΙΑΚΟΠΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΣ- ΜΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΌΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΑΠΌ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ , ΤΗΣ ΤΥΡΒΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙΣ ΤΟ ΓΑΛΗΝΙΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΑΘΟΥΣ, ΠΟΥ ΤΡΙΒΙΛΙΖΟΥΝ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΝΙΚΑΣ ΤΟΝ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΣΟΥ ΕΑΥΤΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ…
ΌΤΑΝ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΙΣ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΌΛΑ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ, Σ’ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΛΙΓΗ, ΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΚΑΤΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ: ΤΗΝ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΣΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΕΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΘΕΞΗ, ΑΙΩΝΙΑ & ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ.
ΌΤΑΝ, Η ΑΓΑΠΗΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ, ΏΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΈΝΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ…
ΌΤΑΝ, ΤΟ ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΠΤΥΧΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΏΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΖΕΣΑΙ, ΧΩΡΙΣ ΙΣΚΙΟΥΣ Η ΠΑΓΙΔΕΣ…
ΌΤΑΝ, ΓΛΥΚΑ ΣΕ ΣΥΝΕΠΑΙΡΝΕΙ Η ΘΕΙΑ ΑΥΡΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΩΝ ΔΩΡΕΩΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΒΛΑΣΤΑΡΙ ΝΕΑΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ ΠΝΕΥΜΑ- ΤΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ «ΚΑΤ’ΕΙΚΟΝΑ» ΓΙΝΕΤΑΙ « ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ»….
ΌΤΑΝ, ΑΦΙΕΡΩΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΟΛΟ ΣΟΥ ΤΟ ΕΊΝΑΙ, ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙΣ ΣΕ ΣΤΕΡΕΩΜΑ ΤΑ ΑΕΝΑΑ, ΣΕ ΚΟΣΜΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ, ΑΝΕΙΠΩΤΟΥΣ, ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΥΣ…
ΌΤΑΝ, ΟΙ ΚΕΡΑΥΝΟΙ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ, ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ, ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ, ΚΛΟΝΙΖΟΥΝ ΣΥΘΕΜΕΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ, ΕΧΕΙΣ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΑΝΤΙΡΡΟΠΗΣΗΣ Σ’ ΕΔΑΦΟΣ ΑΠΌ ΠΕΤΡΑ…
ΌΤΑΝ, ΚΟΝΤΑΡΟΚΤΥΠΙΕΣΑΙ ΑΔΙΑΚΟΠΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ, ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΑ ΚΑΙ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΑ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΠΟΡΕΤΑ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΑ, ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ…
ΌΤΑΝ, ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΥΨΕΙΣ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ ΌΤΙ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΔΟΛΟ…
ΌΤΑΝ, ΖΥΓΙΖΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΕ Τ’ ΑΛΥΤΡΩΤΟ, ΣΤΟ ΖΥΓΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΌΤΙ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΠΑΝΤΑ…
ΌΤΑΝ, ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΡΟΔΟΠΕΤΑΛΟ, ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΟΝΕΙΡ’ ΑΠΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ…
ΌΤΑΝ, ΤΟ ΚΛΑΨΟΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ, Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΟΡΑΚΙΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΣΤ’ ΑΥΤΙΑ, ΣΑΝ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΩΝ ΠΟΝΕΜΕΝΩΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΚΑΘΡΕΠΤΙΖΕΤΑΙ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΟΥ, Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΣΟΥ ΕΊΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΑΔΙΑΚΟΠΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΣ- ΜΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΌΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΑΠΌ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ , ΤΗΣ ΤΥΡΒΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙΣ ΤΟ ΓΑΛΗΝΙΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΑΘΟΥΣ, ΠΟΥ ΤΡΙΒΙΛΙΖΟΥΝ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΝΙΚΑΣ ΤΟΝ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΣΟΥ ΕΑΥΤΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ…
ΌΤΑΝ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΙΣ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΟΥ…
ΌΤΑΝ, ΌΛΑ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ, Σ’ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΛΙΓΗ, ΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΚΑΤΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ: ΤΗΝ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΣΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΕΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΘΕΞΗ, ΑΙΩΝΙΑ & ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ.
Μες το φεγγάρι του μεσοπολέμου.....
Το μικρό παραμύθι μας τελείωσε απόψε.
Μες το φεγγάρι του μεσοπολέμου
Σκορπίζοντας μικρές πέτρες αμέθυστού.
Γερμένα τα σκαλοπάτια, ανασαίνουν το κάθε βήμα
Του ιχνηλάτη θεού.
Μοιραία ξέρει αυτός.
Ανοίγουν τα ρουθούνια του, όπως τι θεριό
Που σκότωσαν οι κυνηγοί της στέπας.
Αθόρυβο το κάλεσμα του αναδυόμενου
Ιδρώτα της καρδιάς σου
Καθώς με στον ήλιο, μαθαίνεις τόσο όμορφα
Τον χορό των λουλουδιών.
Μικρός τραγοπόδαρος θεός, μικρός και αόρατος
Σκοντάφτει σε πέτρινους τοίχους και καλντερίμια
πειράζοντας μικρές κοπέλλες.
Μικρό και όμορφο μένει το παραμύθι μας
Λευκό σεντόνι σε χλόη ανοιξιάτική.
Ήταν κάποτε ένας μύθος…
Γεμάτος γέλια και σημάδια...
Αφημένος στον τροπικό του Αιγόκερω…
Μες το φεγγάρι του μεσοπολέμου
Σκορπίζοντας μικρές πέτρες αμέθυστού.
Γερμένα τα σκαλοπάτια, ανασαίνουν το κάθε βήμα
Του ιχνηλάτη θεού.
Μοιραία ξέρει αυτός.
Ανοίγουν τα ρουθούνια του, όπως τι θεριό
Που σκότωσαν οι κυνηγοί της στέπας.
Αθόρυβο το κάλεσμα του αναδυόμενου
Ιδρώτα της καρδιάς σου
Καθώς με στον ήλιο, μαθαίνεις τόσο όμορφα
Τον χορό των λουλουδιών.
Μικρός τραγοπόδαρος θεός, μικρός και αόρατος
Σκοντάφτει σε πέτρινους τοίχους και καλντερίμια
πειράζοντας μικρές κοπέλλες.
Μικρό και όμορφο μένει το παραμύθι μας
Λευκό σεντόνι σε χλόη ανοιξιάτική.
Ήταν κάποτε ένας μύθος…
Γεμάτος γέλια και σημάδια...
Αφημένος στον τροπικό του Αιγόκερω…
Εδώ και μήνα.....
Εδώ και μήνα, το χέρι μου έχει σφραγιστεί μες σ' ένα τενεκεδάκι.
Τίποτα δεν υπήρχε εκεί άλλο από υπόγειες σιδηροτροχιές.
Ίσως και να 'ναι μωλωπισμένο, σκέφτηκα,και γι' αυτό να το 'χουνε κλειδώσει.
Αλλά σαν κοίταξα μέσα ήταν απλωμένο εκεί ήσυχα.
Μπορείς να μαντέψεις το χρόνο από αυτό, σκέφτηκα,σαν ρολόι, απ' τους πέντε κόμπους των δαχτύλων τουκαι τις λεπτές, μυστικές φλέβες.
Κείται εκεί σαν μια λιπόθυμη γυναίκαταϊσμένη από σωλήνες τους οποίους αγνοούσε.
Ολ' αυτά θα γίνουν παρελθόν, είμαι βέβαιος!!!.
Το χέρι σου βρήκε το δικό μου.Η ζωή όρμησε στα δάχτυλά μου σαν θρόμβος αίματος.
Ω! ξυλουργέ μου,τα δάχτυλα ξαναχτίστηκαν.
Χορεύουν με τα δικά σου.
Χορεύουν στη σοφίτα και στη Βιέννη.
Το χέρι μου είναι ζωντανό παντού στον πλανήτη.
Ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να το σταματήσει,ο θάνατος στάζει το αίμα της.
Τίποτα δεν θα το σταματήσει, γιατί τούτο είναι το βασίλειο και το βασίλειο το επερχόμενο….
Τίποτα δεν υπήρχε εκεί άλλο από υπόγειες σιδηροτροχιές.
Ίσως και να 'ναι μωλωπισμένο, σκέφτηκα,και γι' αυτό να το 'χουνε κλειδώσει.
Αλλά σαν κοίταξα μέσα ήταν απλωμένο εκεί ήσυχα.
Μπορείς να μαντέψεις το χρόνο από αυτό, σκέφτηκα,σαν ρολόι, απ' τους πέντε κόμπους των δαχτύλων τουκαι τις λεπτές, μυστικές φλέβες.
Κείται εκεί σαν μια λιπόθυμη γυναίκαταϊσμένη από σωλήνες τους οποίους αγνοούσε.
Ολ' αυτά θα γίνουν παρελθόν, είμαι βέβαιος!!!.
Το χέρι σου βρήκε το δικό μου.Η ζωή όρμησε στα δάχτυλά μου σαν θρόμβος αίματος.
Ω! ξυλουργέ μου,τα δάχτυλα ξαναχτίστηκαν.
Χορεύουν με τα δικά σου.
Χορεύουν στη σοφίτα και στη Βιέννη.
Το χέρι μου είναι ζωντανό παντού στον πλανήτη.
Ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να το σταματήσει,ο θάνατος στάζει το αίμα της.
Τίποτα δεν θα το σταματήσει, γιατί τούτο είναι το βασίλειο και το βασίλειο το επερχόμενο….
Στην αρχή……
Στην αρχή
Φως ήλθε
Απ’ τα εσώτερα της ύπαρξης μου.
Πως υπάρχει αυτή η στιγμή στην αιωνιότητα;
Αναφώνησε ο Προμηθέας: «Φωτιά Απ’ τα βάθη των Ουρανών!!!
Ας γίνει η πρώτη πηγή της νεότητας μου!!!
Και στο τέλος του κόσμου
Οι λέξεις
Έφτασαν
Με μυστικά οράματα
Να προφητεύουν το τέλος των εποχών…
Φως ήλθε
Απ’ τα εσώτερα της ύπαρξης μου.
Πως υπάρχει αυτή η στιγμή στην αιωνιότητα;
Αναφώνησε ο Προμηθέας: «Φωτιά Απ’ τα βάθη των Ουρανών!!!
Ας γίνει η πρώτη πηγή της νεότητας μου!!!
Και στο τέλος του κόσμου
Οι λέξεις
Έφτασαν
Με μυστικά οράματα
Να προφητεύουν το τέλος των εποχών…
ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.....
Θα’θελα νάχα φτερά
να ταξιδεύω στον ουρανό,
πάνω απ’ τα ψηλά βουνά
και έτσι γλυκά να τραγουδώ.
Παρέα με τα άλλα τα πουλιά
χώρες μακρινές να διαβαίνω
πάνω στους ωκεανούς
με πόθο στην καρδιά να μένω.
Από της άνοιξης την ομορφιά,
να παίρνω μύρο απ’ τα λουλούδια
και έτσι να ραίνω την ψυχή
και τ’ ουρανού τα αγγελούδια.
Τον ήλιο να παίρνω αγκαλιά
Και απ’ τις αχτίδες τις χρυσές
Μία μία να σκορπώ στη γή
Ροδοδάχτυλες να κάνω τις αυγές.
Σε τούτο τον Παράδεισο να ζώ
που νάναι πάντα δικός μου,
από κεί ποτέ Θεέ μου να μη βγώ
και νάναι στη γή τούτο το βιός μου.
να ταξιδεύω στον ουρανό,
πάνω απ’ τα ψηλά βουνά
και έτσι γλυκά να τραγουδώ.
Παρέα με τα άλλα τα πουλιά
χώρες μακρινές να διαβαίνω
πάνω στους ωκεανούς
με πόθο στην καρδιά να μένω.
Από της άνοιξης την ομορφιά,
να παίρνω μύρο απ’ τα λουλούδια
και έτσι να ραίνω την ψυχή
και τ’ ουρανού τα αγγελούδια.
Τον ήλιο να παίρνω αγκαλιά
Και απ’ τις αχτίδες τις χρυσές
Μία μία να σκορπώ στη γή
Ροδοδάχτυλες να κάνω τις αυγές.
Σε τούτο τον Παράδεισο να ζώ
που νάναι πάντα δικός μου,
από κεί ποτέ Θεέ μου να μη βγώ
και νάναι στη γή τούτο το βιός μου.
ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Μια φορά και ένα καιρό, συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα κι οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα, αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;».
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία κι η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλλημα και την Απάθεια – την οποία δε την ενδιέφερε ποτέ τίποτε – να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν. Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι, ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν. Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό κι ο Άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.
«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν, κρύφτηκε στο πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη, πέταξε στους ουρανούς κι η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με τη δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δε μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της. Οπότε το άφηνε ελεύθερο. Κι έτσι, η Γενναιοδωρία, κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός, αντιθέτως, βρήκε αμέσως κρυψώνα: ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι’ αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στο πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σ’ ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
«…1000» μέτρησε η Τρέλα κι άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη, που μίλαγε στον ουρανό με το Θεό για θεολογία. Ένιωσε το «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου κι αφού βρήκε τη Ζήλια, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και το Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλλημα, που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά σιγά, τους βρήκε όλους εκτός απ’ τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε μορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι άρχισε να το κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τ’ αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια… Η Τρέλα δεν ήξερε πώς να επανορθώσει! … έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος, υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Έτσι από τότε, ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός κι η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Η Τρέλα, αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;».
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία κι η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλλημα και την Απάθεια – την οποία δε την ενδιέφερε ποτέ τίποτε – να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν. Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι, ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν. Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό κι ο Άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.
«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν, κρύφτηκε στο πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη, πέταξε στους ουρανούς κι η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με τη δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δε μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της. Οπότε το άφηνε ελεύθερο. Κι έτσι, η Γενναιοδωρία, κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός, αντιθέτως, βρήκε αμέσως κρυψώνα: ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι’ αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στο πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σ’ ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
«…1000» μέτρησε η Τρέλα κι άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη, που μίλαγε στον ουρανό με το Θεό για θεολογία. Ένιωσε το «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου κι αφού βρήκε τη Ζήλια, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και το Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλλημα, που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά σιγά, τους βρήκε όλους εκτός απ’ τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε μορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι άρχισε να το κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τ’ αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια… Η Τρέλα δεν ήξερε πώς να επανορθώσει! … έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος, υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Έτσι από τότε, ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός κι η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Θα ζω πέρα από τον θάνατο......
Θα ζω πέρα από τον θάνατο, και θα τραγουδώ στ' αυτιά σας.
Ακόμα κι όταν το απέραντο κύμα της θάλασσας θα μ' έχει φέρει πίσωστο απέραντο θαλάσσιο βάθος.
Θα κάθομαι στο τραπέζι σας αν και χωρίς σώμα
Και θα 'ρχομαι μαζί σας στα χωράφια σαν πνεύμα αόρατο.
Θα 'ρχομαι δίπλα στο τζάκι σας, αθέατος καλεσμένος.
Ο Θάνατος δεν αλλάζει τίποτα, εξόν απ' τις μάσκες που σκεπάζουν τα πρόσωπα μας.
Ο ξυλοκόπος θα εξακολουθεί να είναι πάλι ξυλοκόπος κι ο ζευγάς ζευγάς..!, κι εκείνος που τραγουδούσε το τραγούδι του στον άνεμο , θα το τραγουδά και στις κινούμενες σφαίρες.»
Στην ζωή όλων μας υπάρχουν άνθρωποι που ξαφνικά εισέρχονται και μετά αφού ολοκληρωθεί ο κύκλος φεύγουν εντελώς ξαφνικά όπως ήρθαν...
Εμείς όμως καθόλου δεν είμαστε προετοιμασμένοι γι' αυτό!!
Καθόλου δεν ήμουν και εγώ προετοιμασμένος για την έξοδο, από το μονοπάτι της ζωής,... τόσο αναπάντεχο... και όμως...
Ακόμα κι όταν το απέραντο κύμα της θάλασσας θα μ' έχει φέρει πίσωστο απέραντο θαλάσσιο βάθος.
Θα κάθομαι στο τραπέζι σας αν και χωρίς σώμα
Και θα 'ρχομαι μαζί σας στα χωράφια σαν πνεύμα αόρατο.
Θα 'ρχομαι δίπλα στο τζάκι σας, αθέατος καλεσμένος.
Ο Θάνατος δεν αλλάζει τίποτα, εξόν απ' τις μάσκες που σκεπάζουν τα πρόσωπα μας.
Ο ξυλοκόπος θα εξακολουθεί να είναι πάλι ξυλοκόπος κι ο ζευγάς ζευγάς..!, κι εκείνος που τραγουδούσε το τραγούδι του στον άνεμο , θα το τραγουδά και στις κινούμενες σφαίρες.»
Στην ζωή όλων μας υπάρχουν άνθρωποι που ξαφνικά εισέρχονται και μετά αφού ολοκληρωθεί ο κύκλος φεύγουν εντελώς ξαφνικά όπως ήρθαν...
Εμείς όμως καθόλου δεν είμαστε προετοιμασμένοι γι' αυτό!!
Καθόλου δεν ήμουν και εγώ προετοιμασμένος για την έξοδο, από το μονοπάτι της ζωής,... τόσο αναπάντεχο... και όμως...
Κοιτώντας πίσω.......
Κοιτώντας πίσω
Μάρμαρο οι κίονες του μέλλοντος από παρελθόντα αλμυρά και λουλούδια δάκρυ στα αετώματα
Αφροπαρμένα δώρα κορυφών που βασιλεύουνε...
Βαθειά μες στην κερήθρα του κόσμουεκεί που πέφτοντας απλώνεσαι ίνες και λέξεις και πλέκεσαι ζεστές κρυψώνες μέχρι το τελευταίο ατσάλι
Αφής σεντόνια οι νότες, ανάσα δεν έχουν δείκτες όστρακα, κοράλλια, δάχτυλα,με το ρολόι του βυθού και με το μωβ της αγάπης
Στιλπνό φτερό κόρακα τρυπάει το φόβο
Τρυπάει το φως να περπατάω κοιτάζοντας πίσω...
Ονειρα σύννεφα, του Πάντοτε ακορντεόν ο απόηχος μιας λίμνης φιλιού απόλυτο.
Πόσο ο Θεός τραγούδησε σε μια σταγόνα!
Ελαμψε ο ψεύτης κόσμος μου στα μάτια σου
Κι ανοίξανε τα μάτια σου τον κόσμο.
Καινούργιοι ερωδιοί εκεί, χιονένιες μπάλες.
Η ώρα του ήλιου μάτωσε στην πόρτα σου μάτωσε η χαρά μου περπατώντας πίσω
Πίσω στο χρόνο, πίσω στα τραγούδια.
Στη σχισμή δάκρυ απαλό χόρδισμα
Σύμπανπίσω στο δρόμο για τ' αστέρια και πίσωστο ασπρόμαυρο της νύχτας που αγκαλιάζει στρατηγικής κάλυκα με έρωτα ύπνο...
Πίσω σε ψάρια που αγαπάνε και πίσω στη φωνήπου δεν ξημέρωσε ποτέ κι ακόμα πιο πίσωστο αχ! των δυο ματιών, χαμόγελο μαργαριτάριακονισμένες πέτρες πασπαλίσανε το χρώμακαι να το ροζ, να το λευκόνα η ζωή στο κόκκινο, να η ψυχή μου
Η ψυχή μου από το τώρα ανεβαίνει βουνά
Και κατεβαίνει γαλαξίες μυστικές υποσχέσεις
Να ζω για σένα και ας μην ζήσαμε
Να καίω για σένα
Κι ας μην έγινε το χέρι σου ανάσα ηφαιστειακή
Να ταξιδεύω εσένα κι ας έμεινε η βάρκαστου περίπου το μουράγιο, στης μοίρας το ανέκδοτο
Εδώ η βάρκα, εδώ και η ανάσα σου
Εδώ και τα ατελείωτα Α του έρωτα
Θαυμασμός χρυσής κλωστής στο πια της καταιγίδας
Εδώ να βρέχομαι, να φυλλοροώ, να ανθίζωΚι από δω να σε χάνω αγάπη μου κοιτάζοντας πίσω...
Μάρμαρο οι κίονες του μέλλοντος από παρελθόντα αλμυρά και λουλούδια δάκρυ στα αετώματα
Αφροπαρμένα δώρα κορυφών που βασιλεύουνε...
Βαθειά μες στην κερήθρα του κόσμουεκεί που πέφτοντας απλώνεσαι ίνες και λέξεις και πλέκεσαι ζεστές κρυψώνες μέχρι το τελευταίο ατσάλι
Αφής σεντόνια οι νότες, ανάσα δεν έχουν δείκτες όστρακα, κοράλλια, δάχτυλα,με το ρολόι του βυθού και με το μωβ της αγάπης
Στιλπνό φτερό κόρακα τρυπάει το φόβο
Τρυπάει το φως να περπατάω κοιτάζοντας πίσω...
Ονειρα σύννεφα, του Πάντοτε ακορντεόν ο απόηχος μιας λίμνης φιλιού απόλυτο.
Πόσο ο Θεός τραγούδησε σε μια σταγόνα!
Ελαμψε ο ψεύτης κόσμος μου στα μάτια σου
Κι ανοίξανε τα μάτια σου τον κόσμο.
Καινούργιοι ερωδιοί εκεί, χιονένιες μπάλες.
Η ώρα του ήλιου μάτωσε στην πόρτα σου μάτωσε η χαρά μου περπατώντας πίσω
Πίσω στο χρόνο, πίσω στα τραγούδια.
Στη σχισμή δάκρυ απαλό χόρδισμα
Σύμπανπίσω στο δρόμο για τ' αστέρια και πίσωστο ασπρόμαυρο της νύχτας που αγκαλιάζει στρατηγικής κάλυκα με έρωτα ύπνο...
Πίσω σε ψάρια που αγαπάνε και πίσω στη φωνήπου δεν ξημέρωσε ποτέ κι ακόμα πιο πίσωστο αχ! των δυο ματιών, χαμόγελο μαργαριτάριακονισμένες πέτρες πασπαλίσανε το χρώμακαι να το ροζ, να το λευκόνα η ζωή στο κόκκινο, να η ψυχή μου
Η ψυχή μου από το τώρα ανεβαίνει βουνά
Και κατεβαίνει γαλαξίες μυστικές υποσχέσεις
Να ζω για σένα και ας μην ζήσαμε
Να καίω για σένα
Κι ας μην έγινε το χέρι σου ανάσα ηφαιστειακή
Να ταξιδεύω εσένα κι ας έμεινε η βάρκαστου περίπου το μουράγιο, στης μοίρας το ανέκδοτο
Εδώ η βάρκα, εδώ και η ανάσα σου
Εδώ και τα ατελείωτα Α του έρωτα
Θαυμασμός χρυσής κλωστής στο πια της καταιγίδας
Εδώ να βρέχομαι, να φυλλοροώ, να ανθίζωΚι από δω να σε χάνω αγάπη μου κοιτάζοντας πίσω...
ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Θέλω να χτίσω την έμπνευση σε ένα σπιτάκι στη σιωπή, να ζωγραφίσω πινελιές και ένα φεγγάρι στη σκεπή.
Όταν την πόρτα της ανοίγω να είναι πάντα φωτεινή, σα θα βγαίνει ο ήλιος να λάμπει κι' η αυγή.
Δενδράκια με κήπους σε μονοπάτια μαγικά, νεράιδες όπου διαβαίνουν και άλλα εξωτικά.
Θέλω να την χτίσω σε ένα απόμακρο βουνό, κρινόσπαρτη η γη του να είναι αυτή μόνο κι εγώ.
Θέλω να είμαστε οι δυό μακριά απ' του κόσμου τη βοή, εγώ να σκέφτομαι εδώ και αυτή να μένει στη σιωπή.
Θέλω να έχει φαντασία κορνίζες από ζωγραφιές, στους πίνακες να βάλω πρόσωπα με τις ιδανικές μορφές.
Όταν την πόρτα της ανοίγω να είναι πάντα φωτεινή, σα θα βγαίνει ο ήλιος να λάμπει κι' η αυγή.
Δενδράκια με κήπους σε μονοπάτια μαγικά, νεράιδες όπου διαβαίνουν και άλλα εξωτικά.
Θέλω να την χτίσω σε ένα απόμακρο βουνό, κρινόσπαρτη η γη του να είναι αυτή μόνο κι εγώ.
Θέλω να είμαστε οι δυό μακριά απ' του κόσμου τη βοή, εγώ να σκέφτομαι εδώ και αυτή να μένει στη σιωπή.
Θέλω να έχει φαντασία κορνίζες από ζωγραφιές, στους πίνακες να βάλω πρόσωπα με τις ιδανικές μορφές.
Έμεινε μόνος.........
Έμεινε μόνος πλάι απ' το τραπέζι,κάτω απ' τα δοκάρια της οροφής, οι τοίχοιστο μισόφωτο.
Έξω οι πορτοκαλιές φλέγονταιαπό φως, κι η θάλασσα από άσπρα πανιά,ανεβαίνουν πυρπολημένα τα πεύκα στο βουνό.
Στο ξύλο του εξώστη οι ώρεςσταματούν και κάποιος ονειρεύεται τον κόσμομε την αγάπη της καρδιάς.
Η σάλα μέσα μεγαλώνει, και η βουή του αέραφτάνει ως την καρδιά, όπως η ερημιάτης σκόνης μένει σ' ένα κλαδί.
Γέρνει το κεφάλι και κανείς στην κίνησή τουτίποτα δεν θα μπορούσε να μαντέψει ξέρειαυτός πως είναι ανώφελες οι θλίψειςκαι στείρα η χαρά.
Ζει αγαπώντας, σαν τον τρελό που πίστεψε στη θλίψη τού σήμερα ή στη χαρά της επαύριον.
Μπαίνει το σούρουπο στο σπίτικαι θαμπώνει το ξύλο του εξώστη,η φλόγα του ερυθρή.
Αλίμονο, όλα πεθαίνουν, περνάει το φως, ο ανθός, τα συναισθήματα μαραίνονται, οδεύουν στο χαμό τους οι δυνάμεις.
Τα μάτια που ρεμβάζουν όσο οι μέρεςπροχωρούν και γερνούν, τίποτα νέοδεν θέλουν.
Ο άνθρωπος εκείνος κατεβαίνει αργά, βγαίνει στην πόρτα του σπιτιού, κοιτάζειτα χωράφια, τα ύψη, τα πρώτααστέρια τ' ουρανού, τον κόσμο αναγνωρίζει.
Από το δάσος κάποιος έρχεται, με το καλάθι τουφωτεινό απ' τα τριζόνια, τις σιωπηλές φωτιέςαπό ξερό χορτάρι.
Ξέρει αυτός ποιος είναι, τη σκιά του γίγαντα αγγίζει,του χαμογελάει.
Κι ανάβει τα παράθυρα, την πόρτα αφήνει ανοιχτή,τον χαιρετάει με γλυκιά φωνή και περιμένει ν' απομακρυνθεί.
Έξω οι πορτοκαλιές φλέγονταιαπό φως, κι η θάλασσα από άσπρα πανιά,ανεβαίνουν πυρπολημένα τα πεύκα στο βουνό.
Στο ξύλο του εξώστη οι ώρεςσταματούν και κάποιος ονειρεύεται τον κόσμομε την αγάπη της καρδιάς.
Η σάλα μέσα μεγαλώνει, και η βουή του αέραφτάνει ως την καρδιά, όπως η ερημιάτης σκόνης μένει σ' ένα κλαδί.
Γέρνει το κεφάλι και κανείς στην κίνησή τουτίποτα δεν θα μπορούσε να μαντέψει ξέρειαυτός πως είναι ανώφελες οι θλίψειςκαι στείρα η χαρά.
Ζει αγαπώντας, σαν τον τρελό που πίστεψε στη θλίψη τού σήμερα ή στη χαρά της επαύριον.
Μπαίνει το σούρουπο στο σπίτικαι θαμπώνει το ξύλο του εξώστη,η φλόγα του ερυθρή.
Αλίμονο, όλα πεθαίνουν, περνάει το φως, ο ανθός, τα συναισθήματα μαραίνονται, οδεύουν στο χαμό τους οι δυνάμεις.
Τα μάτια που ρεμβάζουν όσο οι μέρεςπροχωρούν και γερνούν, τίποτα νέοδεν θέλουν.
Ο άνθρωπος εκείνος κατεβαίνει αργά, βγαίνει στην πόρτα του σπιτιού, κοιτάζειτα χωράφια, τα ύψη, τα πρώτααστέρια τ' ουρανού, τον κόσμο αναγνωρίζει.
Από το δάσος κάποιος έρχεται, με το καλάθι τουφωτεινό απ' τα τριζόνια, τις σιωπηλές φωτιέςαπό ξερό χορτάρι.
Ξέρει αυτός ποιος είναι, τη σκιά του γίγαντα αγγίζει,του χαμογελάει.
Κι ανάβει τα παράθυρα, την πόρτα αφήνει ανοιχτή,τον χαιρετάει με γλυκιά φωνή και περιμένει ν' απομακρυνθεί.
ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΘΕΛΟΥΜΕ, Ν’ ΑΚΟΥΣΤΟΥΜΕ ΘΕΛΟΥΜΕ
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ ΖΩΗ.
Γύρω οι τοίχοι του δωματίου, φρουροί ασάλευτοι, αμίλητοι, στολισμένοι με κάποια παράσημα της διάκρισης στην ζωή, σε χρόνια οπλισμένης ψυχής και χεριών κραταιών με ρομφαίες και λάβαρα.
Κρότοι, κενό. Δρόμοι, μαιευτήρια, πεδία μαχών. Γύρω οι σελίδες των βιβλίων με τις καταθέσεις της ψυχής, την γνώση….. την απόγνωση.
Θυμιάματα ευωδίας σε ικεσίες στιγμιαίων κραδασμών από τις εξόδους της πολιορκίας της θλίψης.
Ακάνθινο στεφάνι η απουσία της ζώσης φωνής του αέρα, της θάλασσας, της αστραπής, του κεραυνού, της προσδοκίας.
Γεννηθήκαμε ανάμεσα στους ήχους και στα χρώματα, είμαστε μέσα στα όνειρα, με μνήμες νοσταλγικές και το χάδι της μάνας, σαν υπέρτατη αφοσίωση.
Δεν προδίδουμε τη γέννηση, τη δημιουργία, με στατικές άκαμπτες παρατηρήσεις, επί της ουσίας, άνευ ουσίας.
Εμείς ονειρευόμαστε καλύτερο τον κόσμο.
Αγαπητέ μου Νίκο, μη πικραίνεσαι: και ο Νίκος είναι εδώ.
Αγαπητή μου Άννα, μη μελαγχολείς: και η Άννα είναι εδώ.
Αγαπητέ μου Γιάννη, μη πονάς: και ο Γιάννης είναι εδώ.
Και χωρίς χειροκροτήματα, η ζωή μπορεί να είναι Παράδεισος.
Χωρίς έμπρακτη συμπαράσταση και προσφορά αγάπης, η ζωή είναι κολαστήριο.
Γύρω οι τοίχοι του δωματίου, φρουροί ασάλευτοι, αμίλητοι, στολισμένοι με κάποια παράσημα της διάκρισης στην ζωή, σε χρόνια οπλισμένης ψυχής και χεριών κραταιών με ρομφαίες και λάβαρα.
Κρότοι, κενό. Δρόμοι, μαιευτήρια, πεδία μαχών. Γύρω οι σελίδες των βιβλίων με τις καταθέσεις της ψυχής, την γνώση….. την απόγνωση.
Θυμιάματα ευωδίας σε ικεσίες στιγμιαίων κραδασμών από τις εξόδους της πολιορκίας της θλίψης.
Ακάνθινο στεφάνι η απουσία της ζώσης φωνής του αέρα, της θάλασσας, της αστραπής, του κεραυνού, της προσδοκίας.
Γεννηθήκαμε ανάμεσα στους ήχους και στα χρώματα, είμαστε μέσα στα όνειρα, με μνήμες νοσταλγικές και το χάδι της μάνας, σαν υπέρτατη αφοσίωση.
Δεν προδίδουμε τη γέννηση, τη δημιουργία, με στατικές άκαμπτες παρατηρήσεις, επί της ουσίας, άνευ ουσίας.
Εμείς ονειρευόμαστε καλύτερο τον κόσμο.
Αγαπητέ μου Νίκο, μη πικραίνεσαι: και ο Νίκος είναι εδώ.
Αγαπητή μου Άννα, μη μελαγχολείς: και η Άννα είναι εδώ.
Αγαπητέ μου Γιάννη, μη πονάς: και ο Γιάννης είναι εδώ.
Και χωρίς χειροκροτήματα, η ζωή μπορεί να είναι Παράδεισος.
Χωρίς έμπρακτη συμπαράσταση και προσφορά αγάπης, η ζωή είναι κολαστήριο.
Στον δικό μου, κατάδικο μου Άγγελο
Αν δεις αστέρι στολισμένο, τη σελήνη γιορτινή,φτιάξε πλεξούδα τα μαλλιά σου, πάρε τον Έσπερο κοντά σουστα θύσανα να σκαρφαλώσει, διώξε τη σκέψη τη θολή,περίμενε να ξημερώσει, μέχρι η ψυχή σου να μερώσει,κάνε στο Θεό προσευχή, καρπούς στη μάνα γη να δώσει.
Αν στο δρόμο σου ανταμώσεις τον οδοιπόρο το χλωμό,το βήμα του θα το γνωρίσεις στα μάτια του ματιές να ρίξεις,αυτός να ξέρεις είμαι εγώ, που μια ζωή σε περιμένει,με την ελπίδα αναμμένη μόνιμη φλόγα στο βωμό,σε σένα η καρδιά ταμένη για το δικό σου ερχομό.
Αν οι καρδιές το αποφασίσουν να γίνουμε αστερισμός,μες των ονείρων γαλαξία κρυφή ανθρώπων νοσταλγία,στο άπειρο σύμπαν ξεβγαλμένοι στο φως μέσα βουτηγμένοι, όραμα η αθανασία στην οδύσσεια πορεία, αιώνιος ξεσηκωμός.
Σου στέλνω σκέψεις γεμάτες δροσιά σε δαφνόφυλλα.μουσικές με στίχους στα ανθισμένα καρδιόφυλλα.
Ένα αγόρι κοιτάζει τις λέξεις που αρμενίζουν για σένα μια κορασίδα τις πιάνει με το κυανό της το βλέμμα
Δέσμη αδέσποτη ήλιου μπλέχτηκε σε υγρά μάτια θλιμμένατα φόρεσε φως, με χρώμα τα τύλιξε να βλέπουν εμένα ξανάγινα έφηβος σε τούτη τη θάλασσα να ταξιδέψω πανάκι τα όνειρα, από τα κύματα, τα δικά σου να βρέξω
Σε βλέπω να κάθεσαι πάνω σε βράχο μακριά ν’ αγναντεύεις, με τα αψιά σου τα μάτια τα’ αμύθητο γλαυκό ν' αγγίζεις, απλώνω τα χέρια μου την αντανάκλαση του φωτός σου ν’ αγγίξω μες στο χαμόγελο το κοριτσίστικο για πάντα να σμίξω.
Οταν ο νους μας ταξιδέψει πέρα από τον ουρανό,στο άπειρο σύμπαν θα ξεζέψει, μόνοι μας εσύ κι εγώ,σ’ έναν παράδεισο αφημένοι χωρίς φίδια πονηρά,μακριά από δόγματα ανθρώπων, προσωπίδες καιροσκόπων, απ’ τον θεό τους ξεχασμένοι, να κάνουν τα όνειρα φτερά.
Οταν αγγέλους θα μας στείλουν με τις εντολές,με λόγια σκόρπια, φραγμούς, έν' ασπασμό θα σου φυτέψω, στο μίσχο των χειλιών να θρέψω,καρδιές στο σύμπαν θα ηχήσουν, κατάρες στο σκότος να σκορπίσουν.
Οταν τα μάτια σου θ’ χουν ζωγραφίσει ανθούσα φύση,κατάνυξη της πεμπτουσίας, αλληλούια ο γαλαξίας,πλανήτες, αστέρια αναμμένα, από χέρια βουτηγμένα στο φως το μακρινό της γης.
Αν στο δρόμο σου ανταμώσεις τον οδοιπόρο το χλωμό,το βήμα του θα το γνωρίσεις στα μάτια του ματιές να ρίξεις,αυτός να ξέρεις είμαι εγώ, που μια ζωή σε περιμένει,με την ελπίδα αναμμένη μόνιμη φλόγα στο βωμό,σε σένα η καρδιά ταμένη για το δικό σου ερχομό.
Αν οι καρδιές το αποφασίσουν να γίνουμε αστερισμός,μες των ονείρων γαλαξία κρυφή ανθρώπων νοσταλγία,στο άπειρο σύμπαν ξεβγαλμένοι στο φως μέσα βουτηγμένοι, όραμα η αθανασία στην οδύσσεια πορεία, αιώνιος ξεσηκωμός.
Σου στέλνω σκέψεις γεμάτες δροσιά σε δαφνόφυλλα.μουσικές με στίχους στα ανθισμένα καρδιόφυλλα.
Ένα αγόρι κοιτάζει τις λέξεις που αρμενίζουν για σένα μια κορασίδα τις πιάνει με το κυανό της το βλέμμα
Δέσμη αδέσποτη ήλιου μπλέχτηκε σε υγρά μάτια θλιμμένατα φόρεσε φως, με χρώμα τα τύλιξε να βλέπουν εμένα ξανάγινα έφηβος σε τούτη τη θάλασσα να ταξιδέψω πανάκι τα όνειρα, από τα κύματα, τα δικά σου να βρέξω
Σε βλέπω να κάθεσαι πάνω σε βράχο μακριά ν’ αγναντεύεις, με τα αψιά σου τα μάτια τα’ αμύθητο γλαυκό ν' αγγίζεις, απλώνω τα χέρια μου την αντανάκλαση του φωτός σου ν’ αγγίξω μες στο χαμόγελο το κοριτσίστικο για πάντα να σμίξω.
Οταν ο νους μας ταξιδέψει πέρα από τον ουρανό,στο άπειρο σύμπαν θα ξεζέψει, μόνοι μας εσύ κι εγώ,σ’ έναν παράδεισο αφημένοι χωρίς φίδια πονηρά,μακριά από δόγματα ανθρώπων, προσωπίδες καιροσκόπων, απ’ τον θεό τους ξεχασμένοι, να κάνουν τα όνειρα φτερά.
Οταν αγγέλους θα μας στείλουν με τις εντολές,με λόγια σκόρπια, φραγμούς, έν' ασπασμό θα σου φυτέψω, στο μίσχο των χειλιών να θρέψω,καρδιές στο σύμπαν θα ηχήσουν, κατάρες στο σκότος να σκορπίσουν.
Οταν τα μάτια σου θ’ χουν ζωγραφίσει ανθούσα φύση,κατάνυξη της πεμπτουσίας, αλληλούια ο γαλαξίας,πλανήτες, αστέρια αναμμένα, από χέρια βουτηγμένα στο φως το μακρινό της γης.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να νιώθει μόνος.
Τελικά, μπορεί και να υπάρχει μόνον ένας λόγος.
Αυτός είναι ότι η μοναξιά βρίσκει χώρο κάθε φορά που αδυνατούμε – για οποιοδήποτε λόγο –να μοιραστούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας με κάποιον που εμπιστευόμαστε και που ξέρουμε πως νοιάζεται για μας.
Άλλο το να είσαι μόνος και άλλο το να νοιώθεις μόνος.
Το να νοιώθεις μόνος έχει να κάνει με τη δική σου πεποίθηση ότι δεν συνδέεσαι με τους ανθρώπους που σε περιστοιχίζουν στη ζωή ή στο περιβάλλον σου.
Τι να μην κάνεις όταν νοιώθεις έτσι :
* ΜΗ βουλιάζεις στον καναπέ και ακούς γλυκανάλατη, μελαγχολική μουσική ή ερωτικά
τραγούδια. Ούτε να βλέπεις δράματα ή μελοδραματικές ταινίες στην τηλεόραση.
*ΜΗΝ προσπαθείς να νοιώσεις ρομαντικά.
* ΜΗΝ προγραμματίσεις καμιά «μοναχική» δραστηριότητα ώστε να αισθανθείς ότι
απασχολείσαι. Π.χ. Να πας περίπατο, να καθαρίσεις το σπίτι, να πας σινεμά, έστω και αν η ταινία είναι κωμική.
*ΜΗΝ διαβάσεις ζώδια, ταρό αλλά ούτε να επισκεφτείς κανένα μέντιουμ.
*ΜΗΝ επαφίεσαι σε κάποιο κατοικίδιο όταν νοιώθεις έτσι.
Τι μπορείς να κάνεις όταν νοιώθεις έτσι :
*Προσπάθησε να ξεκαθαρίσεις τις σκέψεις σου σχετικά με το τι ακριβώς σε κάνει να νοιώθεις μοναξιά. Είναι επειδή δεν βρίσκεται κανείς δίπλα σου; Είναι επειδή έχεις μια σχέση με κάποιο άτομο για το οποίο δεν νοιάζεσαι πλέον; Είναι επειδή δεν σε γεμίζει η δουλειά σου;
*Σκέψου και κατάγραψε τα συμπεράσματά σου σε ένα χαρτί. Γράψε όλες τις πιθανές συνθήκες που μπορεί να σου δημιουργούν μοναξιά, έτσι ώστε να έχεις ένα χρήσιμο πλαίσιο αναφοράς.
Μερικές ιδέες που μπορεί να σου φανούν χρήσιμες για να γνωριστείς με ανθρώπους και να κάνεις νέες φιλίες :
* Μάθε πως να ξεκινάς συζητήσεις με τους ανθρώπους.
*Προσπάθησε να περιστοιχίζεσαι συνέχεια με τους σωστούς για σένα ανθρώπους – αυτούς που έχουν και μπορούν να σου μεταδώσουν ενέργεια αντί να στην κλέψουν.
*Προσπάθησε να έρθεις πιο κοντά συναισθηματικά με εκείνους τους ανθρώπους που σου αρέσουν και δεν έχεις λόγους να μην εμπιστεύεσαι.
*Ποτέ, μα ποτέ μην αποζητάς τη συμπάθεια των άλλων. Άλλο το να ζητάς μια γνώμη και άλλο το να ζητάς τον οίκτο των άλλων.
ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης αλητείας, της αισχροκέρδειας, της ανήθικης πολιτικής και της επιχειρηματικής απληστίας, μαζί με το περιβάλλον νοσούν και οι άνθρωποι.
Όλοι αυτοί που αργά ή γρήγορα, θα ξυπνήσουν και θα αντισταθούν! Το θέμα είναι πως για να «ξυπνήσει» και να αντισταθεί κάποιος πρέπει πρώτα να γίνει δυνατός.
Γι αυτό κι εσύ φίλε και φίλη που με διαβάζεις, ξεκίνα από σήμερα. Υποσχέσου στον εαυτό σου:
*Να είσαι δυνατός, ώστε τίποτα να μην εμποδίζει την ηρεμία του μυαλού σου, στο να κάνεις το καλύτερο δυνατό που μπορείς για τον εαυτό σου, τους αγαπημένους και τους φίλους σου.
*Να μιλάς για δικαιοσύνη, διαφάνεια, υγεία, ευημερία και ευτυχία στον κάθε άνθρωπο που θα συναντάς.
*Να ζεις ευτυχισμένα, προσεγμένα και υγιεινά. H υγεία του σώματος ξεκινάει από την υγεία του μυαλού. Από τον απόρριψη της αρνητικότητας, της
μνησικακίας, της αναβλητικότητας και του φόβου.
*Να κάνεις όλους τους φίλους σου να πιστεύουν ότι έχουν αξιόλογες ποιότητες μέσα τους. Οι φίλοι είναι πολύτιμα εφόδια που είναι συνέχεια δίπλα μας για να μας δίνουν απλόχερα το θείο δώρο της ανθρώπινης αμοιβαιότητας και στήριξης εκεί που την έχουμε ανάγκη.
*Να κοιτάς τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, ώστε η αισιοδοξία σου να πραγματοποιείται. Ναι, υπάρχει και το σκοτάδι. Ναι, τα πράγματα δεν θα έρχονται κάθε φορά έτσι όπως εσύ τα θες.
Θυμήσου : Το να πονέσεις δεν πρόκειται να το γλιτώσεις στη ζωή. Το αν θα υποφέρεις από αυτό είναι δική σου επιλογή.
*Να σκέφτεσαι μόνο το καλύτερο, να δουλεύεις μόνο για το καλύτερο και να περιμένεις μόνο το καλύτερο. Να αντιστέκεσαι στο χειρότερο! Μη φοβηθείς τους σκοτεινούς, τους δόλιους, τους δήθεν δυνατούς.
Στη ζωή αυτή δεν μας συμβαίνει αυτό που ευχόμαστε, αλλά αυτό που φοβόμαστε. Ό,τι φοβόμαστε είναι αποτέλεσμα της δικής μας νοητικής
κατάστασης.
Γι αυτό ας έχουμε τα μάτια του μυαλού μας συνέχεια ανοιχτά και να εστιάζουμε την προσοχή μας στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού.
*Να χαίρεσαι για τις επιτυχίες των άλλων. Αν θες οι άλλοι να χαίρονται για τις δικές σου
επιτυχίες. Μη ζηλεύεις. Υπάρχει χώρος για όλους. Πού θα βρεθεί αυτός ο χώρος αν εσύ έχεις πετάξει τα κλειδιά έξω από το σπίτι σου;
*Να ξεχνάς τα λάθη του παρελθόντος και να μαθαίνεις από αυτά. Το κάθε τι που σου συμβαίνει μπορείς να το αντιμετωπίζεις είτε σαν μια ευκαιρία μάθησης είτε σα κατάρα.
Εσύ διαλέγεις.
*Να αφιερώνεις χρόνο στο να βελτιώνεις τον εαυτό σου. Αν θες να γίνεις αναντικατάστατος στη δουλειά σου, θα πρέπει να δουλέψεις σκληρά με τον εαυτό σου. Πολύ σκληρότερα απ όσο στην ίδια σου τη δουλειά.
*Να υπερασπίζεσαι και να φροντίζεις τη φύση και το περιβάλλον.
*Να είσαι δυνατότερος από την ανησυχία, το θυμό, το φόβο. Δύναμη δε σημαίνει μόνο να κερδίζεις αλλά και να αντέχεις όταν χάνεις.
*Να σκέφτεσαι όμορφα πράγματα για τον εαυτό σου, για το μέλλον και την προοπτική σου. Μη ξεχνάς ότι ζεις αυτή τη ζωή σαν ένας ζωντανός μαγνήτης.
Θα έλξεις επάνω σου ανθρώπους και καταστάσεις που να είναι απόλυτα συμβατές με τις πρωτογενείς σκέψεις που εσύ κάνεις. Διάλεξε.
*Να ζεις με την πίστη ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι σύμμαχός σου.
Θυμήσου: Μπορεί για τον υπόλοιπο κόσμο να είσαι απλώς κάποιος, αλλά για κάποιον μπορεί
να είσαι ολόκληρος ο κόσμος. Γι αυτό αν μπορείς να κρύψεις τη σελήνη με τον ίσκιο σου, τότε
φαντάσου τι θα μπορούσες να κάνεις με το φως σου…
ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
1. Θα έχεις σώμα. Μπορεί να το αγαπήσεις ή να το μισήσεις, αλλά θα είναι δικό σου για όλο το διάστημα που θα ζήσεις στη γη.
2. Θα μάθεις μαθήματα. Έχεις αναλάβει να παρακολουθήσεις τη σχολή που λέγεται ζωή.
Καθημερινά στο σχολείο αυτό θα έχεις την ευκαιρία να παίρνεις μαθήματα. Μπορεί να σου αρέσουν ή μπορεί να τα θεωρήσεις ηλίθια και άχρηστα.
3. Το μάθημα επαναλαμβάνεται μέχρις ότου το μάθεις. Το μάθημα θα σου παρουσιάζεται σε διαφορετικές μορφές μέχρι να το αφομοιώσεις. Μόλις το αφομοιώσεις θα μπορέσεις να περάσεις στο επόμενο μάθημα.
4. Τα μαθήματα δεν έχουν τέλος. Δεν υπάρχει μέρος της ζωής που να μη συμπεριλαμβάνει μαθήματα. Αν είσαι ζωντανός έχεις μαθήματα να πάρεις.
5. Το «εκεί» δεν είναι καλύτερο από το «εδώ». Όταν το «εκεί» σου γίνει το «εδώ» σου, απλά εσύ θα αποκτήσεις ένα άλλο «εκεί» που πάλι θα σου φαίνεται καλύτερο από το «εδώ» που θα έχεις.
6. Οι άλλοι δεν είναι παρά μια δική σου αντανάκλαση. Δεν μπορείς να αγαπήσεις ή να
μισήσεις κάτι από κάποιον άλλον άνθρωπο εκτός κι αντανακλά πάνω σου κάτι που μισείς η αγαπάς στον ίδιο σου τον εαυτό.
7. Αυτό που εσύ δημιουργείς στη ζωή σου εξαρτάται από σένα. Έχεις όλες τις προϋποθέσεις και τον εξοπλισμό που χρειάζεσαι. Το τι θα κάνεις με αυτά εξαρτάται από σένα.
8. Οι απαντήσεις που αναζητάς βρίσκονται μέσα σου. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής βρίσκονται μέσα σου. Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να ακούσεις και να εμπιστευτείς.
9. Όλα αυτά θα τα ξεχάσεις, μόλις ολοκληρώσεις αυτό το κείμενο...
Cherie Carter-Scott, «Sunlight of the Spirit»
Ελεύθερη απόδοση: Π.Ε.Σ.
Τελικά, μπορεί και να υπάρχει μόνον ένας λόγος.
Αυτός είναι ότι η μοναξιά βρίσκει χώρο κάθε φορά που αδυνατούμε – για οποιοδήποτε λόγο –να μοιραστούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας με κάποιον που εμπιστευόμαστε και που ξέρουμε πως νοιάζεται για μας.
Άλλο το να είσαι μόνος και άλλο το να νοιώθεις μόνος.
Το να νοιώθεις μόνος έχει να κάνει με τη δική σου πεποίθηση ότι δεν συνδέεσαι με τους ανθρώπους που σε περιστοιχίζουν στη ζωή ή στο περιβάλλον σου.
Τι να μην κάνεις όταν νοιώθεις έτσι :
* ΜΗ βουλιάζεις στον καναπέ και ακούς γλυκανάλατη, μελαγχολική μουσική ή ερωτικά
τραγούδια. Ούτε να βλέπεις δράματα ή μελοδραματικές ταινίες στην τηλεόραση.
*ΜΗΝ προσπαθείς να νοιώσεις ρομαντικά.
* ΜΗΝ προγραμματίσεις καμιά «μοναχική» δραστηριότητα ώστε να αισθανθείς ότι
απασχολείσαι. Π.χ. Να πας περίπατο, να καθαρίσεις το σπίτι, να πας σινεμά, έστω και αν η ταινία είναι κωμική.
*ΜΗΝ διαβάσεις ζώδια, ταρό αλλά ούτε να επισκεφτείς κανένα μέντιουμ.
*ΜΗΝ επαφίεσαι σε κάποιο κατοικίδιο όταν νοιώθεις έτσι.
Τι μπορείς να κάνεις όταν νοιώθεις έτσι :
*Προσπάθησε να ξεκαθαρίσεις τις σκέψεις σου σχετικά με το τι ακριβώς σε κάνει να νοιώθεις μοναξιά. Είναι επειδή δεν βρίσκεται κανείς δίπλα σου; Είναι επειδή έχεις μια σχέση με κάποιο άτομο για το οποίο δεν νοιάζεσαι πλέον; Είναι επειδή δεν σε γεμίζει η δουλειά σου;
*Σκέψου και κατάγραψε τα συμπεράσματά σου σε ένα χαρτί. Γράψε όλες τις πιθανές συνθήκες που μπορεί να σου δημιουργούν μοναξιά, έτσι ώστε να έχεις ένα χρήσιμο πλαίσιο αναφοράς.
Μερικές ιδέες που μπορεί να σου φανούν χρήσιμες για να γνωριστείς με ανθρώπους και να κάνεις νέες φιλίες :
* Μάθε πως να ξεκινάς συζητήσεις με τους ανθρώπους.
*Προσπάθησε να περιστοιχίζεσαι συνέχεια με τους σωστούς για σένα ανθρώπους – αυτούς που έχουν και μπορούν να σου μεταδώσουν ενέργεια αντί να στην κλέψουν.
*Προσπάθησε να έρθεις πιο κοντά συναισθηματικά με εκείνους τους ανθρώπους που σου αρέσουν και δεν έχεις λόγους να μην εμπιστεύεσαι.
*Ποτέ, μα ποτέ μην αποζητάς τη συμπάθεια των άλλων. Άλλο το να ζητάς μια γνώμη και άλλο το να ζητάς τον οίκτο των άλλων.
ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης αλητείας, της αισχροκέρδειας, της ανήθικης πολιτικής και της επιχειρηματικής απληστίας, μαζί με το περιβάλλον νοσούν και οι άνθρωποι.
Όλοι αυτοί που αργά ή γρήγορα, θα ξυπνήσουν και θα αντισταθούν! Το θέμα είναι πως για να «ξυπνήσει» και να αντισταθεί κάποιος πρέπει πρώτα να γίνει δυνατός.
Γι αυτό κι εσύ φίλε και φίλη που με διαβάζεις, ξεκίνα από σήμερα. Υποσχέσου στον εαυτό σου:
*Να είσαι δυνατός, ώστε τίποτα να μην εμποδίζει την ηρεμία του μυαλού σου, στο να κάνεις το καλύτερο δυνατό που μπορείς για τον εαυτό σου, τους αγαπημένους και τους φίλους σου.
*Να μιλάς για δικαιοσύνη, διαφάνεια, υγεία, ευημερία και ευτυχία στον κάθε άνθρωπο που θα συναντάς.
*Να ζεις ευτυχισμένα, προσεγμένα και υγιεινά. H υγεία του σώματος ξεκινάει από την υγεία του μυαλού. Από τον απόρριψη της αρνητικότητας, της
μνησικακίας, της αναβλητικότητας και του φόβου.
*Να κάνεις όλους τους φίλους σου να πιστεύουν ότι έχουν αξιόλογες ποιότητες μέσα τους. Οι φίλοι είναι πολύτιμα εφόδια που είναι συνέχεια δίπλα μας για να μας δίνουν απλόχερα το θείο δώρο της ανθρώπινης αμοιβαιότητας και στήριξης εκεί που την έχουμε ανάγκη.
*Να κοιτάς τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, ώστε η αισιοδοξία σου να πραγματοποιείται. Ναι, υπάρχει και το σκοτάδι. Ναι, τα πράγματα δεν θα έρχονται κάθε φορά έτσι όπως εσύ τα θες.
Θυμήσου : Το να πονέσεις δεν πρόκειται να το γλιτώσεις στη ζωή. Το αν θα υποφέρεις από αυτό είναι δική σου επιλογή.
*Να σκέφτεσαι μόνο το καλύτερο, να δουλεύεις μόνο για το καλύτερο και να περιμένεις μόνο το καλύτερο. Να αντιστέκεσαι στο χειρότερο! Μη φοβηθείς τους σκοτεινούς, τους δόλιους, τους δήθεν δυνατούς.
Στη ζωή αυτή δεν μας συμβαίνει αυτό που ευχόμαστε, αλλά αυτό που φοβόμαστε. Ό,τι φοβόμαστε είναι αποτέλεσμα της δικής μας νοητικής
κατάστασης.
Γι αυτό ας έχουμε τα μάτια του μυαλού μας συνέχεια ανοιχτά και να εστιάζουμε την προσοχή μας στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού.
*Να χαίρεσαι για τις επιτυχίες των άλλων. Αν θες οι άλλοι να χαίρονται για τις δικές σου
επιτυχίες. Μη ζηλεύεις. Υπάρχει χώρος για όλους. Πού θα βρεθεί αυτός ο χώρος αν εσύ έχεις πετάξει τα κλειδιά έξω από το σπίτι σου;
*Να ξεχνάς τα λάθη του παρελθόντος και να μαθαίνεις από αυτά. Το κάθε τι που σου συμβαίνει μπορείς να το αντιμετωπίζεις είτε σαν μια ευκαιρία μάθησης είτε σα κατάρα.
Εσύ διαλέγεις.
*Να αφιερώνεις χρόνο στο να βελτιώνεις τον εαυτό σου. Αν θες να γίνεις αναντικατάστατος στη δουλειά σου, θα πρέπει να δουλέψεις σκληρά με τον εαυτό σου. Πολύ σκληρότερα απ όσο στην ίδια σου τη δουλειά.
*Να υπερασπίζεσαι και να φροντίζεις τη φύση και το περιβάλλον.
*Να είσαι δυνατότερος από την ανησυχία, το θυμό, το φόβο. Δύναμη δε σημαίνει μόνο να κερδίζεις αλλά και να αντέχεις όταν χάνεις.
*Να σκέφτεσαι όμορφα πράγματα για τον εαυτό σου, για το μέλλον και την προοπτική σου. Μη ξεχνάς ότι ζεις αυτή τη ζωή σαν ένας ζωντανός μαγνήτης.
Θα έλξεις επάνω σου ανθρώπους και καταστάσεις που να είναι απόλυτα συμβατές με τις πρωτογενείς σκέψεις που εσύ κάνεις. Διάλεξε.
*Να ζεις με την πίστη ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι σύμμαχός σου.
Θυμήσου: Μπορεί για τον υπόλοιπο κόσμο να είσαι απλώς κάποιος, αλλά για κάποιον μπορεί
να είσαι ολόκληρος ο κόσμος. Γι αυτό αν μπορείς να κρύψεις τη σελήνη με τον ίσκιο σου, τότε
φαντάσου τι θα μπορούσες να κάνεις με το φως σου…
ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
1. Θα έχεις σώμα. Μπορεί να το αγαπήσεις ή να το μισήσεις, αλλά θα είναι δικό σου για όλο το διάστημα που θα ζήσεις στη γη.
2. Θα μάθεις μαθήματα. Έχεις αναλάβει να παρακολουθήσεις τη σχολή που λέγεται ζωή.
Καθημερινά στο σχολείο αυτό θα έχεις την ευκαιρία να παίρνεις μαθήματα. Μπορεί να σου αρέσουν ή μπορεί να τα θεωρήσεις ηλίθια και άχρηστα.
3. Το μάθημα επαναλαμβάνεται μέχρις ότου το μάθεις. Το μάθημα θα σου παρουσιάζεται σε διαφορετικές μορφές μέχρι να το αφομοιώσεις. Μόλις το αφομοιώσεις θα μπορέσεις να περάσεις στο επόμενο μάθημα.
4. Τα μαθήματα δεν έχουν τέλος. Δεν υπάρχει μέρος της ζωής που να μη συμπεριλαμβάνει μαθήματα. Αν είσαι ζωντανός έχεις μαθήματα να πάρεις.
5. Το «εκεί» δεν είναι καλύτερο από το «εδώ». Όταν το «εκεί» σου γίνει το «εδώ» σου, απλά εσύ θα αποκτήσεις ένα άλλο «εκεί» που πάλι θα σου φαίνεται καλύτερο από το «εδώ» που θα έχεις.
6. Οι άλλοι δεν είναι παρά μια δική σου αντανάκλαση. Δεν μπορείς να αγαπήσεις ή να
μισήσεις κάτι από κάποιον άλλον άνθρωπο εκτός κι αντανακλά πάνω σου κάτι που μισείς η αγαπάς στον ίδιο σου τον εαυτό.
7. Αυτό που εσύ δημιουργείς στη ζωή σου εξαρτάται από σένα. Έχεις όλες τις προϋποθέσεις και τον εξοπλισμό που χρειάζεσαι. Το τι θα κάνεις με αυτά εξαρτάται από σένα.
8. Οι απαντήσεις που αναζητάς βρίσκονται μέσα σου. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής βρίσκονται μέσα σου. Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να ακούσεις και να εμπιστευτείς.
9. Όλα αυτά θα τα ξεχάσεις, μόλις ολοκληρώσεις αυτό το κείμενο...
Cherie Carter-Scott, «Sunlight of the Spirit»
Ελεύθερη απόδοση: Π.Ε.Σ.
Αυγερινή ζωγραφιά
Μουντό, υγρό, βαθύ το αλλοτινό τοπίο, τρομάζει της ψυχής τα βάθη
Βαθιά Αναταραχή μα και Ανάταση δηλώνει, σαν θες να φύγεις μακριά και σε γαλήνια νερά να θες να σ’ οδηγήσει.
Είν’ η Αγάπη πάλη ψυχική που στ’ ατένισμά της αναστατώνει;
Ειν’ οι παλιές λαβωματιές που σαν το Θείο χέρι θέλεις να πάρει μακριά;
Όμορφε νέε της ψυχής, διώξε τα μύρια όσα και σαν τον Δία με κεραυνούς τάραξε τ’ αλλοτινά τοπία.
Βάψε με χρώματα βαθιά της νέας γης τη ζωγραφιά και Αυγή θα’ ρθεί να τη στολίσει με πορφυρό της νέας μέρας χρώμα.
Είθε τα πάθη της ψυχής να γαληνέψουν πάλι, να βρουν τους δρόμους της χαράς.
Είθε η Αγάπη της ψυχής τους δύο μαζί να σμίξει σ’ ένα ηλιογέννητο ουρανό
Θεόσταλτα φερμένο….
Βαθιά Αναταραχή μα και Ανάταση δηλώνει, σαν θες να φύγεις μακριά και σε γαλήνια νερά να θες να σ’ οδηγήσει.
Είν’ η Αγάπη πάλη ψυχική που στ’ ατένισμά της αναστατώνει;
Ειν’ οι παλιές λαβωματιές που σαν το Θείο χέρι θέλεις να πάρει μακριά;
Όμορφε νέε της ψυχής, διώξε τα μύρια όσα και σαν τον Δία με κεραυνούς τάραξε τ’ αλλοτινά τοπία.
Βάψε με χρώματα βαθιά της νέας γης τη ζωγραφιά και Αυγή θα’ ρθεί να τη στολίσει με πορφυρό της νέας μέρας χρώμα.
Είθε τα πάθη της ψυχής να γαληνέψουν πάλι, να βρουν τους δρόμους της χαράς.
Είθε η Αγάπη της ψυχής τους δύο μαζί να σμίξει σ’ ένα ηλιογέννητο ουρανό
Θεόσταλτα φερμένο….
Άκου λοιπόν τι μου έρχεται στο νου:
Δεν είναι πάθος, που να μην αβγαταίνει δίχως τέλος:Είναι ο νόμος του αν μένει ίδιος είναι το τέλος,
Πεθαίνει εκείνος, αν από το πάθος, δεν πεθαίνεις εσύ.Ζει από μια δίψα που δεν μπορεί να χορταστεί, Και είναι δέντρο στην ψυχή με ρίζες μες στη καρδιά.
Ζει γιατί τρέφεται απ’ την ικμάδα της ζωής.
Κι όλα το τρέφουν, το γλυκύ και το πικρύ, και το τραχύ ακόμα πιο πολύ παρά η τρυφερότητα.
Μεγάλο Δέντρο, Ζωή, ολοένα ξεδιπλώνειςΜες στην ανημπόρια μου μια παράξενη δύναμη,
Μύριες στιγμές που αντιφεγγίζει στην καρδιά μου.
Το φύλλωμά σου, μυριάδες βέλη σταλμένα από το φως!
Κι ενώ στον ήλιο της ευδαιμονίαςΜες στο χρυσαφί του πρωινού ξεχύνεται η χαρά,
Πάλι δική σου η δίψα, πηγαίνοντας βαθύτερα,
Αρμέγει από τη σκοτεινιά, από τις πηγές δακρύων…
Πεθαίνει εκείνος, αν από το πάθος, δεν πεθαίνεις εσύ.Ζει από μια δίψα που δεν μπορεί να χορταστεί, Και είναι δέντρο στην ψυχή με ρίζες μες στη καρδιά.
Ζει γιατί τρέφεται απ’ την ικμάδα της ζωής.
Κι όλα το τρέφουν, το γλυκύ και το πικρύ, και το τραχύ ακόμα πιο πολύ παρά η τρυφερότητα.
Μεγάλο Δέντρο, Ζωή, ολοένα ξεδιπλώνειςΜες στην ανημπόρια μου μια παράξενη δύναμη,
Μύριες στιγμές που αντιφεγγίζει στην καρδιά μου.
Το φύλλωμά σου, μυριάδες βέλη σταλμένα από το φως!
Κι ενώ στον ήλιο της ευδαιμονίαςΜες στο χρυσαφί του πρωινού ξεχύνεται η χαρά,
Πάλι δική σου η δίψα, πηγαίνοντας βαθύτερα,
Αρμέγει από τη σκοτεινιά, από τις πηγές δακρύων…
To My Second “ Self ”
Μy heart is beating truly, my beloved,
when your love pushes it fly in the skies,
to live in worlds with endless light, where the sun is near me,
where night never comes, where light comes from everywhere
The tired existence, of my lonesome life,
through the unspoken light of happiness, gets high,
balm on my wounds are your words,
those wounds first curved by the ruin of envy
That sweet juice of your lips,
though drank sip by sip, never ends.
beams of light from your eyes, my “brown” Angel,
are sent deep into my being, in every step I take
So I feel I am the captain of a boat,
hope, faith, dreams, are born in a moment.
You, my beauty, are my only hope,
and, only You, are my deep love alike.
It is only then that I pray for you, oh I do, my darling.
Listen to my heart, listen to its beating,
it feels our happiness, it jumps for joy, my sweetheart,
it gets so tiny, it is filled with fire
when your love pushes it fly in the skies,
to live in worlds with endless light, where the sun is near me,
where night never comes, where light comes from everywhere
The tired existence, of my lonesome life,
through the unspoken light of happiness, gets high,
balm on my wounds are your words,
those wounds first curved by the ruin of envy
That sweet juice of your lips,
though drank sip by sip, never ends.
beams of light from your eyes, my “brown” Angel,
are sent deep into my being, in every step I take
So I feel I am the captain of a boat,
hope, faith, dreams, are born in a moment.
You, my beauty, are my only hope,
and, only You, are my deep love alike.
It is only then that I pray for you, oh I do, my darling.
Listen to my heart, listen to its beating,
it feels our happiness, it jumps for joy, my sweetheart,
it gets so tiny, it is filled with fire
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
