Έμεινε μόνος.........

Έμεινε μόνος πλάι απ' το τραπέζι,κάτω απ' τα δοκάρια της οροφής, οι τοίχοιστο μισόφωτο.

Έξω οι πορτοκαλιές φλέγονταιαπό φως, κι η θάλασσα από άσπρα πανιά,ανεβαίνουν πυρπολημένα τα πεύκα στο βουνό.

Στο ξύλο του εξώστη οι ώρεςσταματούν και κάποιος ονειρεύεται τον κόσμομε την αγάπη της καρδιάς.

Η σάλα μέσα μεγαλώνει, και η βουή του αέραφτάνει ως την καρδιά, όπως η ερημιάτης σκόνης μένει σ' ένα κλαδί.

Γέρνει το κεφάλι και κανείς στην κίνησή τουτίποτα δεν θα μπορούσε να μαντέψει ξέρειαυτός πως είναι ανώφελες οι θλίψειςκαι στείρα η χαρά.

Ζει αγαπώντας, σαν τον τρελό που πίστεψε στη θλίψη τού σήμερα ή στη χαρά της επαύριον.

Μπαίνει το σούρουπο στο σπίτικαι θαμπώνει το ξύλο του εξώστη,η φλόγα του ερυθρή.

Αλίμονο, όλα πεθαίνουν, περνάει το φως, ο ανθός, τα συναισθήματα μαραίνονται, οδεύουν στο χαμό τους οι δυνάμεις.

Τα μάτια που ρεμβάζουν όσο οι μέρεςπροχωρούν και γερνούν, τίποτα νέοδεν θέλουν.

Ο άνθρωπος εκείνος κατεβαίνει αργά, βγαίνει στην πόρτα του σπιτιού, κοιτάζειτα χωράφια, τα ύψη, τα πρώτααστέρια τ' ουρανού, τον κόσμο αναγνωρίζει.

Από το δάσος κάποιος έρχεται, με το καλάθι τουφωτεινό απ' τα τριζόνια, τις σιωπηλές φωτιέςαπό ξερό χορτάρι.

Ξέρει αυτός ποιος είναι, τη σκιά του γίγαντα αγγίζει,του χαμογελάει.

Κι ανάβει τα παράθυρα, την πόρτα αφήνει ανοιχτή,τον χαιρετάει με γλυκιά φωνή και περιμένει ν' απομακρυνθεί.