Οι εξουσίες των Θεών

Σε τούτη δώνε τη στιγμή
που η φρίκη φτερουγά
που θριαμβεύει η πυγμή
και ο τρόμος κυβερνά:
το δάκρυο τρέχει και ξανά
η ανθρώπινη ψυχή πονά.

Βλέπει την άδεια αγκαλιά
ιδρώτ’-αίμα να κυλά
ίδια εικόνα απ’ παλιά
τ’ ίδιο βλέμμα να ρωτά:
γιατί να μη δημιουργούμε
μα μόνο πόνο, να θρηνούμε;

Τώρα που πάλ’ ο πόλεμος
ξεκλείδωσε τ’ ασκέρια
τρέχει-θεριζ’ ως άνεμος
με ματωμένα χέρια:
ο δολοφόνος διασκεδάζει*
είν’ η ‘ Ξουσία που διατάζει.

Οι εξουσίες των Θεών
που δυστυχία προσφέρουν
των δολοφόνων των λαών
ν’ εναλλάσσονται που ξέρουν:
και στέλνουν θεοεκπρόσωπουςτύπους τους (και) αδυσώπητους