Σταύρωσον, Σταύρωσον Αυτόν»

Φωνές, περιγελάσματα, οχλοβοή, αντάρα:
«Σταύρωσον, Σταύρωσον Αυτόν», λυσσά
(τ’ ανθρωπομάνι.

Η Ευγνωμοσύνη γίνεται μαύρη οχιά-Κατάρα
Κι όλο καρφώνει πιο βαθειά τ’ ακάνθινο στεφάνι,

Σε κάθε Του γονάτισμα…Στου Γολγοθά το Δρόμο
τρέχει και καίει ο ίδρωτας, χοντρός σαν κουκουνάρι,

γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ διάλεξε πάνω στο Θείο Ώμο,
τις αμαρτίες όλων μας, μ’ ένα Σταυρό να πάρει.
……………………………………………………….
Τώρα «Ηλί Σαββαχθανί» τ’ ανθρώπου η φύση κράγει,
Που ήπιε την καταλαλιά, το «όξος», τη «χολή».

κι ως γέρν’ η Άγια Κεφαλή και πα’ στη Γη κυττάζει,
θωρεί πως μείναν μόνο τρεις, π’ αγάπησαν πολύ:

-Η Ομορφιά και η Καρδιά, που ήτανε μια«Πόρνη»
κι απ’ το Σκοτάδι της Ζωής ξεχώρισε τη «Μέρα».

και σώθηκε, ω, κι έσωσε κι αιώνια θα «σώνει».
-Αχ, η Θυσία κι η Στοργή η ΠΑΝΑΓΙΑ Μητέρα.

-Η Αγάπη η Αφοσίωση στα μάτια του Ιωάννη.
Κι οι τρεις για μας της Λύτρωσης απάνεμο λιμάνι.