ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Μια φορά και ένα καιρό, συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα κι οι αξίες του ανθρώπου.

Η Τρέλα, αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;».

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία κι η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλλημα και την Απάθεια – την οποία δε την ενδιέφερε ποτέ τίποτε – να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν. Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι, ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν. Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό κι ο Άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.

«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν, κρύφτηκε στο πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη, πέταξε στους ουρανούς κι η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με τη δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δε μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της. Οπότε το άφηνε ελεύθερο. Κι έτσι, η Γενναιοδωρία, κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός, αντιθέτως, βρήκε αμέσως κρυψώνα: ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι’ αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στο πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σ’ ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

«…1000» μέτρησε η Τρέλα κι άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη, που μίλαγε στον ουρανό με το Θεό για θεολογία. Ένιωσε το «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου κι αφού βρήκε τη Ζήλια, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και το Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλλημα, που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά σιγά, τους βρήκε όλους εκτός απ’ τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε μορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι άρχισε να το κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τ’ αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια… Η Τρέλα δεν ήξερε πώς να επανορθώσει! … έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος, υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Έτσι από τότε, ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός κι η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!