Άκου λοιπόν τι μου έρχεται στο νου:

Δεν είναι πάθος, που να μην αβγαταίνει δίχως τέλος:Είναι ο νόμος του αν μένει ίδιος είναι το τέλος,

Πεθαίνει εκείνος, αν από το πάθος, δεν πεθαίνεις εσύ.Ζει από μια δίψα που δεν μπορεί να χορταστεί, Και είναι δέντρο στην ψυχή με ρίζες μες στη καρδιά.

Ζει γιατί τρέφεται απ’ την ικμάδα της ζωής.

Κι όλα το τρέφουν, το γλυκύ και το πικρύ, και το τραχύ ακόμα πιο πολύ παρά η τρυφερότητα.

Μεγάλο Δέντρο, Ζωή, ολοένα ξεδιπλώνειςΜες στην ανημπόρια μου μια παράξενη δύναμη,

Μύριες στιγμές που αντιφεγγίζει στην καρδιά μου.

Το φύλλωμά σου, μυριάδες βέλη σταλμένα από το φως!

Κι ενώ στον ήλιο της ευδαιμονίαςΜες στο χρυσαφί του πρωινού ξεχύνεται η χαρά,

Πάλι δική σου η δίψα, πηγαίνοντας βαθύτερα,

Αρμέγει από τη σκοτεινιά, από τις πηγές δακρύων…