Ερώ σοι:«Χαίρε Δάσκαλε»

Ιεροφάντη, Ιδαλγέ, Ιερουργέ οσίων,
Καραβοκύρη Πάτριων, αιώνιων θεσμίων,
‘Δυσσέα μας Ερευνητή φτερών των Ελληνίδων,
Νόστε Πνευμάτων, Ιδεών, Ουράνιων ελπίδων.
Πνοή Θεού, φιλί της Γης ΔΑΣΚΑΛΕ ΚΑΧΡΙΜΑΝΗ
στις Νύχτες και τις θύελλες απάνεμο λιμάνι,
βλάστημα, ανθοκάρπιση Ηρωικού Μωρέα,
ουρανοστόλιστη ψυχή,μυρόπνοη, ωραία,
ερώ σοι φύτρα μαθητού,σπόρος εγώ το«Χαίρε»..
……………………………………………………...
Άστραφτε πάντα βλογητά, τις θημονιές σου φέρε
με κάθε λόγο σου, ματιά στ’ ακάματο αλώνι,
(να λιγοστέψει η κακιά,Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, οι πόνοι)
στη ζήση μας την δολερή,την ανθοσγουρομάννα
να θρέφεις μεσ’ την ερημιά, σαν του Θεού το μάννα
τ’αναιμικά και τ’άτυχα (Κύριε) τα παιδιά μας
Να φέρει και να γιατρευτεί η άμαθη καρδιά μας.
Στο«καθ’ομοίωση»να’ρθεί η γύφτισσα ψυχή μας,
γιατί τελειώνει, ξεψυχά η κάθε αντοχή μας…….
……………………………………………………..
Σοφέ θεματοφύλακα των αδελφών Ριζάρη
Θεόκαρδε,Θεόδρομε,μ’ Ωκεανό τη Χάρη,
πα’ στο θρανίο έσπειρες…Και τώρα που δακρύζεις,
γιατί δεν έχεις μαθητές, να ξέρεις πως ποτίζεις
τις διψασμένες μας ψυχές,μ’ανάμνησης την όψη,

που στα σκοτάδια μιάς φωτά. Και σα σπαθιού την κόψη
Μοίρα και χρόνο, Δυστυχιά και κόκκαλα συσπάει,
και σαν αχνούδα ροδαυγής και λούλουδο βλογάει
ν’ αρχόμαστε γλυκά κι απλά στη Θεομάννα Γνώση,
παραμερίζοντας τερπνά, χαρές ζώης, το γρόσι….
……………………………………………………...
Γώ μαθητής, συ Δάσκαλος ερω σοι πάλι:
«χαίρε»