ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΘΕΛΟΥΜΕ, Ν’ ΑΚΟΥΣΤΟΥΜΕ ΘΕΛΟΥΜΕ

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ ΖΩΗ.

Γύρω οι τοίχοι του δωματίου, φρουροί ασάλευτοι, αμίλητοι, στολισμένοι με κάποια παράσημα της διάκρισης στην ζωή, σε χρόνια οπλισμένης ψυχής και χεριών κραταιών με ρομφαίες και λάβαρα.

Κρότοι, κενό. Δρόμοι, μαιευτήρια, πεδία μαχών. Γύρω οι σελίδες των βιβλίων με τις καταθέσεις της ψυχής, την γνώση….. την απόγνωση.

Θυμιάματα ευωδίας σε ικεσίες στιγμιαίων κραδασμών από τις εξόδους της πολιορκίας της θλίψης.

Ακάνθινο στεφάνι η απουσία της ζώσης φωνής του αέρα, της θάλασσας, της αστραπής, του κεραυνού, της προσδοκίας.

Γεννηθήκαμε ανάμεσα στους ήχους και στα χρώματα, είμαστε μέσα στα όνειρα, με μνήμες νοσταλγικές και το χάδι της μάνας, σαν υπέρτατη αφοσίωση.

Δεν προδίδουμε τη γέννηση, τη δημιουργία, με στατικές άκαμπτες παρατηρήσεις, επί της ουσίας, άνευ ουσίας.

Εμείς ονειρευόμαστε καλύτερο τον κόσμο.

Αγαπητέ μου Νίκο, μη πικραίνεσαι: και ο Νίκος είναι εδώ.

Αγαπητή μου Άννα, μη μελαγχολείς: και η Άννα είναι εδώ.

Αγαπητέ μου Γιάννη, μη πονάς: και ο Γιάννης είναι εδώ.

Και χωρίς χειροκροτήματα, η ζωή μπορεί να είναι Παράδεισος.

Χωρίς έμπρακτη συμπαράσταση και προσφορά αγάπης, η ζωή είναι κολαστήριο.