ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑ

Η πλασμένη με την ομορφιά των αστέρων και των κρίνων την Αγνότη των άπειρων κόσμων,τα πλάτια τ’ατέρμονα, της ροδαυγής τη μάργα Φέξη. Που’ χεις Ταπείνωση, Υπακοή, τις Αρετές: της Μαριάμ, της Αβιγαίας, της Ραχήλ, της Ιουδήθ, Της Άννας.
Που χώρεσες στην κοιλιά σου τον Αχώρητο, που δοκίμασες τη ρομφαία του Πόνου.

Που στάθηκες Κραταίωμα στο κατώφλι του Γένους, μπρος στις σαΐτες αλλόφυλων βαρβάρων. ΓΟΡΓΟΕΠΗΚΟΗ στο Βόγκο μας, την Πείνα, την Γύμνια, την Ανάγκη, το Κλάμα μας. Έλα, ΓΡΗΓΟΡΟΥΣΑ, στο θρήνο μας!!!

Στάσου στο Καστροπύργι του «Είναι» μας, Προστάτης στα βαριά τοξέματα της Αμαρτίας. Στάσου, ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ, ορθή και μέρωσε την Όχτρα, την Κακία. Μπούκωσε τα κανό νια τ’ αφανισμού, Ξέπλυνε τις Ντροπές μας. Φέξε μας. Γλιστράμε κατά Διαόλου.

Καθάρισε τα φονικά μας χέρια. Ίσιωσε τα ξεστρατισμένα ζάλα μας, Γαλήνεψε τη φουρτου νιασμένη ψυχή μας. Ξεθόλωσε τον πλανεμένο Νου. Γλύκανε τα πικραμένα χείλια μας. Στέριωσε τα πικραμένα χείλια μας. Στέριωσε τα τρέμουλα γόνατα.

Και φέρε μας, Μεσίτρα, Συ, δίχως άργητα στο Μοναχογιό Σου, άκακα πρόβατα στ’ ασύνορο, το σίγουρο, τ’ ανθισμένο Μαντρί της Αγάπης και της Ειρήνης και της μεγάλης ατέλειωτης Γιορτής των Ουρανών, Εσύ, «Πλατυτέρα», Μάννα Παναγιά.

Να ξανάρθουν τα περιστέρια της ΕΙΡΗΝΗΣ στις αυλές μας. Ν’ ανθίσουν Απριλομάηδες στα παθια- σμένα στήθεια μας. Να λαλήσ’ η γλώσσα μας το «Καλό». Τα χέρια μας να γίνουν γλάστρες, πλάστρες Αγάπης, Προκοπής, ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ, να δούμε τα παιδιά μας ζωντανά, λυτρωμένα, άγγελους.

Και τα παιδιά των παιδιών μας, Κερά μας, ΜΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ!…