Την ίδια τούτη τη στιγμή
που τα πουλιά σιωπούνε
στους δρόμους τρέχει η ορμή
των νιάτων που βοούνε:
ζητώντας νάναι το αύριο
διάφορο απ΄ το προαύριο.
Κλείνουν γραφεία και σχολειά
και τα φουγάρα παύουν
στο χώμα, κάτω τα τσαπιά
κουδούνες, μόνες, άδουν:
όλοι μαζεύονται στις ρούγες
ν’ ενώσουν τις ελεύτερες φτερούγες.
Κι οι ρούγες, οι παγκόσμιες
ένα, παντού, γενήκαν
πολύφυλες, πολύχρωμες
οι γλώσσες πληθυνθήκαν:
όλοι με μια φωνή ζητούνε
οι εξουσιές να μαραθούνε.
Να ποιο το πλάσμα των κλαυθμών
το γέννημα απ’ αίμα
το φως, το πέρα των πορθμών
το σπάσιμο στο πλέγμα:
είν’ των ανθρώπων οι αγκαλιέςτων νιων, του αύριου, οι παλιές.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου