Στον δικό μου, κατάδικο μου Άγγελο

Αν δεις αστέρι στολισμένο, τη σελήνη γιορτινή,φτιάξε πλεξούδα τα μαλλιά σου, πάρε τον Έσπερο κοντά σουστα θύσανα να σκαρφαλώσει, διώξε τη σκέψη τη θολή,περίμενε να ξημερώσει, μέχρι η ψυχή σου να μερώσει,κάνε στο Θεό προσευχή, καρπούς στη μάνα γη να δώσει.

Αν στο δρόμο σου ανταμώσεις τον οδοιπόρο το χλωμό,το βήμα του θα το γνωρίσεις στα μάτια του ματιές να ρίξεις,αυτός να ξέρεις είμαι εγώ, που μια ζωή σε περιμένει,με την ελπίδα αναμμένη μόνιμη φλόγα στο βωμό,σε σένα η καρδιά ταμένη για το δικό σου ερχομό.

Αν οι καρδιές το αποφασίσουν να γίνουμε αστερισμός,μες των ονείρων γαλαξία κρυφή ανθρώπων νοσταλγία,στο άπειρο σύμπαν ξεβγαλμένοι στο φως μέσα βουτηγμένοι, όραμα η αθανασία στην οδύσσεια πορεία, αιώνιος ξεσηκωμός.

Σου στέλνω σκέψεις γεμάτες δροσιά σε δαφνόφυλλα.μουσικές με στίχους στα ανθισμένα καρδιόφυλλα.

Ένα αγόρι κοιτάζει τις λέξεις που αρμενίζουν για σένα μια κορασίδα τις πιάνει με το κυανό της το βλέμμα

Δέσμη αδέσποτη ήλιου μπλέχτηκε σε υγρά μάτια θλιμμένατα φόρεσε φως, με χρώμα τα τύλιξε να βλέπουν εμένα ξανάγινα έφηβος σε τούτη τη θάλασσα να ταξιδέψω πανάκι τα όνειρα, από τα κύματα, τα δικά σου να βρέξω

Σε βλέπω να κάθεσαι πάνω σε βράχο μακριά ν’ αγναντεύεις, με τα αψιά σου τα μάτια τα’ αμύθητο γλαυκό ν' αγγίζεις, απλώνω τα χέρια μου την αντανάκλαση του φωτός σου ν’ αγγίξω μες στο χαμόγελο το κοριτσίστικο για πάντα να σμίξω.

Οταν ο νους μας ταξιδέψει πέρα από τον ουρανό,στο άπειρο σύμπαν θα ξεζέψει, μόνοι μας εσύ κι εγώ,σ’ έναν παράδεισο αφημένοι χωρίς φίδια πονηρά,μακριά από δόγματα ανθρώπων, προσωπίδες καιροσκόπων, απ’ τον θεό τους ξεχασμένοι, να κάνουν τα όνειρα φτερά.

Οταν αγγέλους θα μας στείλουν με τις εντολές,με λόγια σκόρπια, φραγμούς, έν' ασπασμό θα σου φυτέψω, στο μίσχο των χειλιών να θρέψω,καρδιές στο σύμπαν θα ηχήσουν, κατάρες στο σκότος να σκορπίσουν.

Οταν τα μάτια σου θ’ χουν ζωγραφίσει ανθούσα φύση,κατάνυξη της πεμπτουσίας, αλληλούια ο γαλαξίας,πλανήτες, αστέρια αναμμένα, από χέρια βουτηγμένα στο φως το μακρινό της γης.