Μες το φεγγάρι του μεσοπολέμου.....

Το μικρό παραμύθι μας τελείωσε απόψε.
Μες το φεγγάρι του μεσοπολέμου
Σκορπίζοντας μικρές πέτρες αμέθυστού.

Γερμένα τα σκαλοπάτια, ανασαίνουν το κάθε βήμα
Του ιχνηλάτη θεού.

Μοιραία ξέρει αυτός.

Ανοίγουν τα ρουθούνια του, όπως τι θεριό
Που σκότωσαν οι κυνηγοί της στέπας.

Αθόρυβο το κάλεσμα του αναδυόμενου
Ιδρώτα της καρδιάς σου
Καθώς με στον ήλιο, μαθαίνεις τόσο όμορφα
Τον χορό των λουλουδιών.

Μικρός τραγοπόδαρος θεός, μικρός και αόρατος
Σκοντάφτει σε πέτρινους τοίχους και καλντερίμια
πειράζοντας μικρές κοπέλλες.

Μικρό και όμορφο μένει το παραμύθι μας
Λευκό σεντόνι σε χλόη ανοιξιάτική.

Ήταν κάποτε ένας μύθος…
Γεμάτος γέλια και σημάδια...

Αφημένος στον τροπικό του Αιγόκερω…